Tien minuten ben ik even niet de spirituele Olaf Hoenson van de Dagelijkse Gedachte. Schreeuwend dans ik door de keuken terwijl een stukje duim op het aanrecht is achtergebleven. Het bloed spuit als een fontein omhoog. Mijn gezinsleden slaan het tafereel geschrokken gade. Tot mijn zoon Mink ingrijpt. Zorgzaam draait hij een drukverband om mijn afgetopte linkerduim. ‘’En stop met dat vloeken’’. Door zijn opmerking herpak ik mijzelf. Met een kloppende duim zak ik neer in een stoel en kom ik tot rust.
Tegenstrijdigheden
Ieder mens heeft zijn tegenstrijdigheden. Ik vorm geen uitzondering. Dagelijks verdiep ik mij in inspirerende citaten, lees ik over Mindfulness, het boeddhisme of mediteren. De esoterische Olaf. Maar als dingen niet gaan zoals ik wil, kan ik soms gigantisch uit mijn slof schieten. De donkere Olaf. Achteraf moet ik dan met schaamte toegegeven dat ik weer eens te primair heb gereageerd.
Mahatma Gandhi
Bij de Dagelijkse Gedachte publiceren wij regelmatig mooie quotes van Mahatma Gandhi, de belichaming van geweldloos verzet. Hij beweerde: ‘’Zoals opgeslagen warmte wordt omgezet in energie, kan woede die wordt beheerst, worden omgezet in een kracht die de wereld kan bewegen’’. Mooi gezegd, maar in recente biografieën worden we eveneens gewezen op zijn minder mooie trekjes. Gandhi blijkt geen heilige te zijn geweest. Daar houd ik mij in donkere momenten dan maar aan vast.
Wolven
‘’Binnen ieder mens strijden een boze en een liefdevolle wolf. De wolf die wint, is de wolf die je voedt’’. Wat geeft dit citaat uit een parabel van de Cherokee meesterlijk weer hoe we allemaal innerlijk strijden. En in dit soort gevallen kan je ook altijd bij Boeddha terecht. Hoe ziet hij die innerlijke strijd? ‘’Nou Olaf, ik zou zeggen. Het is belangrijk om goede gedachten te hebben, want wij worden wat wij denken’’.
Een tuin
Zo zou ik uren kunnen doorgaan. Mijn archief puilt werkelijk uit van citaten over de goede én slechte kanten van de mens. Vaak wordt onze gedachtenwereld vergeleken met een landschap of een tuin. Jouw gedachtenwereld (ik schrijf het mét een tussen-n) kan een oerwoud zijn met wilde ideeën en primitieve gevoelens. Of juist een keurig ingedeelde tuin met afgescheiden perkjes en geen ruimte voor onkruid. Jack Kornfield omschrijft het zo: ‘’Het hart is als een tuin. Welke zaden plant je? Mededogen of angst, wrok of liefde?’’
Onkruid
Deze metafoor van een tuin en onze gedachtenwereld is des te treffender omdat je de natuur niet altijd in de hand hebt. Wat bepaalt bijvoorbeeld wat onkruid is in het gecultiveerde tuintje? Is daar geen ruimte voor afwijkende gedachten? Of zoals Wayne Dyer zegt: ‘’Het verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel’’. En past een gedachtenwereld als een oerwoud, waarin het ieder voor zich is, wel altijd bij de sociale samenleving waarin wij leven? Soms is een beetje snoeien (lees: aanpassen) op zijn plaats.
Schuldgevoelens
Kijk nu is het je toch weer gelukt Olaf. Kritische volgers zullen dit stukje ongetwijfeld ontmaskeren als het wegschrijven van mijn schuldgevoelens over de emotionele explosie uit de eerste alinea. Een beetje filosoferen over de lichte en donkere kanten van het innerlijk en iedereen begrijpt dat Olaf ook maar een mens is. Allemaal gaan we weleens uit ons dak. Dat was toch je intentie Olaf?
Freud
Nou, niet bewust. En voor mijn onderbewuste ben ik niet gelukkig niet verantwoordelijk. Want daarin circuleren volgens Sigmund Freud gedachten en gevoelens waarvan ik geen weet heb maar die wél mijn gedrag kunnen beïnvloeden. Daartegen vechten heeft volgens hem geen zin. Daarom sluit ik dit stukje over de donkere Olaf gerustgesteld af met de volgende woorden van deze grondlegger van de psychoanalyse: ‘’Streef er niet naar je complexen te elimineren, maar tracht in harmonie met ze te leven’’.
Hoe ga jij om met jouw mindere kanten? Of die van anderen? Ik ben benieuwd. Laat hieronder jouw reactie achter.
Je reactie op je verwonding was perfect en effectief. Je maakte een hoop kabaal en genereerde daarmee hulp.
Je was je eigen gillende sirene.
Vredelievend en geweldloos willen zijn is een prachtig streven, vooral blijven doen.
Het oordeel over zo’n reactie veroorzaakt problemen zoals schaamte en schuldgevoel.
Daarmee creëer je duisternis.
Zien en liefdevol aanvaarden precies zoals het is, brengt harmonie.
Ik heb net bij het opendoen van de gordijnen mijn Smart TV een duwtje gegeven waardoor deze op de punt van het tafeltje belandde. Een grote ster in het scherm en een blijvend zwart beeld. Een huilbui volgde. Want ik ben toch zo zuinig op mijn spullen. In één ogenblik is het stuk. De gedachten die tevoorschijn komen maken het nog een tikkie erger. De strenge stem die mij verwijtend toespreekt. Het kind dat beteuterd terugpraat. Wat er ook gebeurd, je eigen verhaal is altijd een deelnemer in situaties, het is aan ons hoeveel ruimte het deze keer krijgt. Maar het is ook een kans om een nieuw verhaal, lees > gedrag te ontwikkelen zodat we oude scripts kunnen overschrijven. Woorden geven aan gevoelens helpen mij om hier beter mee om te gaan. De tranen zijn gedroogd en ik schrijf dit stukje. De kalmte is weer terug.
Ik denk dat we hier op aarde rondlopen, precies omwille van onze duistere kantjes. De perfectie is iets waar we kunnen, mogen, of misschien zelfs moeten naar streven; ze is echter niet van deze wereld. Je eigen donkere kantjes, (h)erkennen en aanvaarden is voor velen een zeer zware opdracht. Het is als kijken in een vuile spiegel. Maar door het innerlijk licht erop te laten schijnen, kunnen ze een voor een verdwijnen. Als je bovendien jezelf leert aanvaarden zoals je bent, en jezelf leert vergeven voor de begane fouten of mistappen, leer je ook een ander vergeven, beseffende dat niemand perfect is en dat groei het doel is van ons aller bestaan.
Ik tracht ze vooral te aanvaarden, maar schrijf mezelf of de ander er niet voor af! Tenslotte hebben we gevoelens en gedachten , maar we zijn ze niet!
Zonder min, geen plus.
Zonder zwarte wolf (boos, etc.), geen witte wolf (blij, etc.).
Waarom mag je wel zingend, een blijdschapsdans doen, en niet vloekend een baaldans?
Ik geloof dat je jezelf hebt laten zien/voelen dat je er niet helemaal bij was; snijden en in gedachten ergens anders mee bezig zijn.
Ik geloof niet in fouten ; ik zie dat altijd als leermoment/verbeterpunt, om beter in het hier en nu te blijven.
Als ik aan het snijden ben, ben ik aan het snijden. Punt.
Daar komt bij, dat ik er dan ook maximaal van kan genieten dat ik
er ben en dat ik snijden kan!
Is niet juist die tweestrijd die ons maakt wie we zijn? Velen kiezen om het innerlijke gevecht niet aan te gaan en persoonlijk is dit het soort mens dat ik liever vermijd (maar helaas al te vaak blijf tegen komen). Beseffen dat beide wolven recht van bestaan hebben, en tegelijk kiezen om de lieve wolf te laten overheersen, toont een sterkte die niet iedereen bezit.
En op sommige momenten krijgen we nu eenmaal bevestigd – en laat het me dan met een andere ‘quote’ zeggen – I am only human after all.
Ook ik ben geen volmaakt mens, ook ik moet wel menselijke gebreken hebben. Er zijn vaak momenten waarop ik zélf zoek naar mijn menselijke gebreken dan wel tekortkomingen ; helaas is één van mijn gebreken dat ik mijn menselijke gebreken/tekortkomingen niet kan ” traceren “. Ik vraag het weleens aan vertrouwelingen ; vertel mij wat je aan mij niet correct vind, vertel me welke tekortkomingen/menselijke gebreken je aan/bij mij ziet/merkt. Dan krijg ik standaard antwoorden als bijvoorbeeld ; waarom denk je dat iedereen jou zo vertrouwt .. waarom denk je dat mensen tegen jou opkijken .. jonge, ik heb nog geen enkele gevonden etc etc. Dan hoe moet ik nou de minpunten gaan verbeteren ???
Ook ik “worstel” wel eens met de donkere kant vooral als het niet gaat zoals ik wil dat het gaat en moet dan vaak denken aan de dagelijkse gedachte “wordt modderige water niet helder door het te laten bezinken”.
Wat is er fout aan eens uit je dak te schieten? Het is een menselijke reactie en ik zou waarschijnlijk heel hard roepen op dat moment en huilen☺️, het weten en beseffen dat ik een witte en zwarte wolf in mij draag is 1 punt, ermee leren omgaan en ze niet veroordelen maar observeren is een ander paar mouwen, maar ik ontdek vr mezelf, hoe meer ik me bewust ben dat Myriam bestaat uit vele facetten (sommige kan ik reeds omarmen, andere nog niet), hoe rustiger het leven in mijn hoofd wordt, de kijk naar mezelf, verandert tevens de kijk naar de ander… 🍀
Net als graan dat eerst moet sterven om daarna opnieuw te ontkiemen.
Er is mij verteld, dat de enige vloek die de Japanners kennen, Machigaeta is.
Het betekend zoveel als: “Ik heb een fout gemaakt”
Verbazingwekkend hoe vaak dit ook een juiste vloek is 🙂
Wat een mooie vloek!
In mijn beleving moet je dan ook daadwerkelijk kijken naar wat je hebt gedaan, dat niet oké was.
En het dan omzetten in een verbeterpunt , die je vervolgens bewust meeneemt, de rest van je leven in, zodat het wel oké wordt.
Dan heb je er door deze vloek, bewust, een leermoment van gemaakt.