Zou mijn vrouw haar theepotje missen?

17 aug 2021 | Blog Praktisch bekeken

Neeeeeeeeeeeehhh. De gil van mijn vrouw klinkt als de doodskreet van iemand die van een rots stort. Als in een film, met zo’n eeuwig voortdurende echo en uiteindelijk de onvermijdbare doffe klap als het lichaam de grond bereikt. Ben ik die bruut die haar eraf heeft geduwd? Nou, emotioneel misschien wel. Met slechts de onschuldige vraag: ‘’Zal ik dit ook maar weggooien?’’

Onbruikbare snuisterijen

We zijn aan het verhuizen. Op mijn schoot staat een stoffige, verfomfaaide doos die 20 jaar onaangeraakt op zolder heeft gestaan. In mijn rechterhand houd ik een afzichtelijk theepotje, zonder deksel en met een landkaart van scheurtjes in het verkleurde porselein. ‘’Die is van toen ik op kamers ging. Die gooi ik echt niet weg’’. Ze rukt de herinnering aan haar eerste stap naar zelfstandigheid uit mijn handen en legt deze zorgzaam is een verse verhuisdoos, samen met minstens tien andere onbruikbare snuisterijen. Ik zucht weer eens diep. Dit noem ik geen opruimen maar verplaatsen.

Loslaten van bezit

Bij de Dagelijkse Gedachte keren regelmatig vaste thema’s terug. Een daarvan is bezit. Of beter gezegd het loslaten van bezit. ‘’Hoeveel dingen in de wereld heb je niet nodig? En hoeveel bezit je daarvan?’’ Dit is een gedachte van Michael Powell die ooit eens werd ingezonden. Grappig genoeg heb ik nooit echt kunnen achterhalen welke Michael Powell het zei. Je hebt een schrijver, een overleden Britse regisseur, een Amerikaanse psychiater en ga zo maar even door. Het juiste antwoord ‘bezit’ ik dus niet, haha.

Rugzak

Maar even serieus. Is de backpacker die de Camino wandelt richting Santiago de Compostella, met in zijn rugzak slechts een onderbroek, een t-shirt en een pak Biotex tegen de vlekken, ongelukkiger dan de directeur van een miljoenenbedrijf met een grote villa en een dure auto? De huidige Dalai Lama (en misschien wel de laatste) Tenzin Gyatso maakt korte metten met die vraag: ‘’Leef niet te materialistisch, want alle bezit is ballast.’’ Alles wat niet in een rugzak past, is volgens hem eigenlijk al teveel. Dan heeft gans West-Europa, minus de daklozen, dus een serieus probleem. Want hier draait alles juist om consumeren. Kopen, kopen, kopen.

BV Nederland

Ooit betitelde iemand me een beetje snoevend als de ‘praktische filosoof’. Ik beschouw het echter als een geuzennaam. De gedachte erachter is dat ik er voorstander van ben om het spirituele met het haalbare te combineren. De typisch Nederlandse tussenweg. Goh wat klinkt dat eigenlijk truttig. Maar goed, als we morgen met z’n allen met slechts een rugzakje door het land zouden trekken, zou de BV Nederland snel failliet zijn. Dat betekent geen scholen meer, geen ziekenhuizen, geen ouderenzorg. De economie brengt praktisch gezien (knipoog) dus ook goede dingen.

Teruggegeven

Maar bezit blijft toch een beetje een vreemd iets. Bezit klink eeuwig, pertinent en voor altijd. Maar de stoïcijnse Romeinse Epictetus, prikte rond het begin van onze jaartelling deze ballon reeds door: ‘’Alle bezit is tijdelijk. Denk daarom niet: Ik heb iets verloren. Maar denk: Ik heb iets teruggegeven.’’ Deze 2000 jaar oude gedachte helpt mij trouwens nog regelmatig. Ik leid namelijk een uitermate slordig leven met vetvlekken op al mijn polo’s en pantalons. Daarbij verlies ik regelmatig zonnebrillen, hondenriemen, portemonnees. Eigenlijk alles wat niet vast zit aan mijn lijf. Maar telkens na mijn eerste teleurstelling over het verlies, verheug ik mij oprecht over het geluk van de vinder.

Gevangenis

Alle bezit is tijdelijk. Zelfs een eigen huis. Want feitelijk koop je volgens Epictetus voor een enorm kapitaal louter de tijdelijke mogelijkheid om erin te wonen. Later verkoop je deze mogelijkheid weer door aan een ander. En zo gaat het door tot het huis wordt gesloopt. En de volgende Zen-gedachte maakt aan alle illusies van de huizenbezitter definitief een einde: ‘’Als je huis je allerbelangrijkste bezit vormt, is het je gevangenis.’’ Nee, van bezit word je van grote denkers niet per definitie gelukkig. Je moet er volgens de Franse filosoof Michel de Montaigne (1533-1592) iets aan toevoegen: ‘’Het vinden van geluk ligt in het genieten, niet in het bezitten.’’

Dementie

Naar welke inzichten een krakkemikkig theepotje al niet kan leiden. Moet ik mijn vrouw niet ongevraagd verlossen van haar overbodige bezittingen door de doos met prullaria per ongeluk bij het afval te zetten? De kans is zeer denkbeeldig dat ze pas over weer 20 jaar haar theepotje mist. Ik mag haar leeftijd niet verklappen, maar theoretisch zou ze tegen die tijd aan dementie kunnen lijden en geen besef meer hebben van haar kleinood. Of ik ben degene die dement ronddoolt. Niemand neemt het mij dan kwalijk dat ik niet meer weet waar het theepotje is gebleven. Ooooh, wat slecht gedacht van mezelf.

Breekbaar

Nee hoor, ik plak de doos met jeugdherinneringen van mijn vrouw met zorg dicht. Ik heb haar spulletjes zelfs met verhuispapier ingepakt zodat ze door het schudden niet verder slijten. Op de buitenkant heb ik met een zwarte viltstift met grote letters BREEKBAAR geschreven. Want voor deze doos geldt de wet van Bibian Mentel, de enorm dappere sportvrouw die begin dit jaar de strijd tegen kanker moest opgeven. Naast vele andere mooie dingen liet ze voor ons deze waardevolle levenswijsheid achter: ‘’Verzamel herinneringen, geen bezittingen.’’

Hoe ga jij om met bezit? Kan je gemakkelijk opruimen? Of heb je er moeite mee? Laat hieronder jouw reactie achter. 

Minder stress met jouw Gedachtenkastje®

Leer hoe je stress kunt aanpakken met jouw eigen Gedachtenkastje®. Nooit meer piekeren, maar zelf bepalen wat er in je hoofd gebeurt. Al velen hebben ontdekt dat het werkt. Je hebt er een leven lang profijt van. Lees er nu alles over.

 

47 Reacties

  1. Mariska Jansen

    Vandaag, op mijn 60ste, heb ik eindelijk de videobandjes van de jeugd van mijn kinderen, inmiddels 30 en 28 jaar, weggegooid. Jaren heb ze bij elke verhuizing meegenomen, terwijl ze niet eens meer af te spelen waren door de verouderde techniek. Ik ben trots op mezelf, maar tegelijkertijd weet ik dat ik een groot deel van mijn herinneringen heb weggegooid.

    Antwoord
  2. Karel van Gerven, Sportparklaan 3 in Horn

    Ik ben 96 jaar. Mijn vrouw is 8 jaar gelegen overleden. De 3 kinderen wonen elders. Ik woon in een voor mij te groot huis met vanaf de zolder tot de kelder vol met allerlei spullen. Ik heb wel enige moeite om ze op te ruimen. Als ik de kinderen wat mee wil geven wordt al gauw gezegd: Oh dat komt later wel. O.K. Maar ik heb nu al te doen met mijn kinderen ( die mij goed verzorgen en regelmatig bezoeken)
    als ze de troep t.z.t. hier tegenkomen. Maar het valt niet mee om nu al van veel spullen afstand te doen.

    Antwoord
  3. Loes

    Onlangs het huis van mijn moeder opgeruimd nadat zij in een verzorgingshuis werd geplaatst. Ik werd me daar zo bewust van al die spullen die dus niet met haar meegingen. Ik ruimde haar leven op. Een stoel, een speeltafeltje, potjes oorbelletjes, boeken, zelf geschreven verhalen en gedichten. Gelukkig kon veel worden weggegeven. Teruggegeven is een mooier woord. Zelf koester ik haar schrijfsels. Ik ga ze verwerken in een boek over haar leven. Dan wordt haar verhaal verder verteld. Daar zijn al die spullen ook niet meer voor nodig.

    Antwoord
  4. cornelia

    Ontspullen? Mijn boekenkast bv. De boeken liepen op een gegeven ogenblik door de kamer langs de wanden naar de gang. Heel veel boeken naar de boekenkastjes langs de wegen gebracht, maar lang niet alles. Voor mij kostbare boeken blijven staan, heerlijk om naar te kijken alleen al. Als ik voorgoed mijn ogen ga sluiten, dan is dat hopelijk thuis omgeven door voor mij kostbare en dierbare mensen en dingen. Ik ben een aristotelesfan, en dat kan ik iedereen aanraden.
    Het leven is eeuwig, altijd durend, maar wij op zich als individu natuurlijk niet. Mijn nabestaanden ruimen mijn spullen wel op, en gooien weg wat ze niet willen bewaren, wat voor hun niet kostbaar is.
    Genieten van het leven, ieder op zijn eigen manier. Credo.

    Antwoord
  5. Edwin Vaessen

    Er is niks mooiers dan gelukkig zijn zonder “al teveel” spullen.

    Gelukkig zijn met je partner en kinderen en je gezondheid.

    Een dak boven je hoofd en een fiets en eten en paar kleding stukken samen met bovenstaande.

    Meer heb je niet nodig.

    Voorheen had ik Villa auto van de zaak en een goed inkomen. Nooit was er geld genoeg en inderdaad spullenjacht in huis.

    Ik had genoeg aan een oude motor van 1500€ en een mooi uitzicht.

    Ruim twee jaar geleden besloten te scheiden, toen bijzondere dingen meegemaakt qua spullen.

    Ik heb bijna alles weg gegooid wat er nog was na “verdeling van spullen. De moeder van mijn kinderen nam alles mee. Het voelde licht. Een maand later verloor ik mijn gezondheid dmv hersenbloeding. En twee maanden later mij werk had een jaarcontract. Nu de rust gekregen geen villa meer geen dure Mercedes maar afgekeurd afgeschreven door maatschappij geniet ik met volle teugen van vrijheid en de liefde van mijn leven en mijn kinderen en familie. Geniet wat ik allemaal nog kan en wind me nergens over op. Het is heerlijk en eenvoudig zo 🙏

    Antwoord
  6. Liev De Smedt

    Mijn huis is te klein.
    Oh neen ik heb te veel spullen.
    En die veel spullen vind ik fijn.

    Toch ben ik ermee bezig.
    Om spullen weg te doen.
    Ik probeer ze dan te geven
    aan die ze heeft vandoen.

    Mijn spullen hebben waarde
    Soms enkel voor mijn gevoel
    En andere keren voor hun doel

    In alles zit herinnering
    En daar geniet ik van
    Toch wil ik minder bezitten
    Dat ben ik echt van plan.

    Antwoord
    • Mariet

      Ik woon klein, vierde etage en heb een geweldig uitzicht,
      wat ik niet heb gekocht en niet hoef op te ruimen.
      Ik ben met de wolken, met de zon en de regen.
      De wind waait en het voelt goed.
      Ik ben rijk zonder spullen.

      zie ik me bovenop een berg staan. Alleen – met de wolken – met de zon en de zee. De wind waait en het voelt goed.”

      Antwoord
  7. Paul Bosch van Drakestein

    Mijn huis is niet te vol! Het heeft gewoon heel veel verhalen te vertellen! En o help: a.s. dinsdag komt mijn hulp in de huishouding weer! Of: Ik lijd aan een onschuldige vorm van rommelblindheid.

    Antwoord
  8. Em

    Beste Olaf, Het is waar, de eerste jaren bewaar je van alles totdat er kinderen komen, dan komt er steeds meer bij om te bewaren. Gaan ze de deur uit vraag je wat ze willen meenemen, sommige dingen wel andere niet. Bepaalde zaken van hen bewaar ik toch voor de zekerheid, zodat de kleinkinderen dit kunnen zien. Vaak zijn de ouders dan toch wel blij dat oma dit heeft bewaard. Maar alles wat ik nu weg doe vraag ik eerst nog of de kinderen het willen. Zo niet dan naar de kringloop winkel of goede doelen winkel. Toen mijn man erg ziek was begon ik met opruimen van de zolder, vaak wisten we niet eens meer dat zulke zaken er nog stonden. Dus weg met oude verfblikken en tui8nspullen die ooit gemaakt zouden worden. Daarna werd ik flink ziek en begon alles op te schrijven in “oma, vertel eens” boeken voor de kleinkinderen en die hebben ze met kerstmis cadeau gekregen. Zelfs mijn eigen kinderen wisten niet meer van bestaan sommige foto’s. De hele oude foto’s bewaar ik wel op verzoek van mijn dochter, maar verdere spullen, we kopen al 25 jaar amper nieuwe meubelen of andere zaken, die zijn nog steeds prima en naar onze smaak, gaan naar mensen die ze willen hebben via de buurtapp of zoals eerder gezegd Kringloop. En het is een heerlijkl gevoel om een opgeruimde zolder te hebben in de wetenschap dat onze kinderen dit na ons overlijden allemaal niet meer hoeven op te ruimen. Er blijft nog genoeg over voor hen om later weg te doen. EN gezondheid en liefde familie, vrienden veel belangrijker dan spullen

    Antwoord
  9. Joanna Maria Dohms-van Rooij

    Naar mijn mening begint “ontspullen” bij het wel of niet kopen. Je ziet iets wat je wel mooi vind of zou willen
    hebben. Dan vraag ik mezelf: En waar kan het staan of hangen? Heb je er wel echt plaats voor en wordt jouw
    woning daarvan ook echt mooier? Dit heeft mij al heel vaak van (overbodige) koopjes afgehouden. Het nadeel van deze gedachte is, dat al dat wat je dan uiteindelijk wel hebt, moeilijk weg te doen is.

    Antwoord
  10. Roos van Dijk

    Ik maak foto s van spullen met een herinnering en kan dan het spul wel weggooien. In de computer heb ik een mapje met wegggegooide spullen en als ik daar eens doorheen blader komen alle herinneringen wel weer boven.
    Met het ouder worden gaat loslaten ook steeds gemakkelijker, je kunt het toch niet meenemen en de kinderen met goedbedoelde rotzooi opzadelen wil ik ook niet.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *