Niet alles was vroeger beter. In het buitenland onbeholpen naar woorden zoeken, behoort met Google Translate tot de ongemakkelijke verleden tijd. Je praat in je mobieltje en het ratelt in perfect Catalaans de vertaling eruit. Ja Catalaans, want ik was een maandje in Valencia. Dankzij Google Translate heb ik nieuwe vriendschappen kunnen sluiten in deze levendige havenstad. Met een gepensioneerde brandweerman, met de bakkersvrouw op de hoek én met een kleine crimineel op een geïmproviseerd parkeerterrein.

Een probleempje

‘’Hola amic’’, klonk ‘s morgens zijn begroeting als ik Ramos uitliet op een braakliggend veldje vlak achter de boulevard. Ik logeerde bij mijn dochter Kiki in een appartement in Calle de la Reina in de wijk El Cabanyal. Deze vroegere vissersbuurt met smalle kleurrijke huisjes transformeert gestaag tot het meest trendy gebied van Valencia. Er is eigenlijk nog maar één klein probleempje, de zigeuners die wonen in de talrijke kraakpanden in de wijk. Mijn nieuwe vriend Alexandro (ik heb nog steeds het vermoeden dat het niet zijn echte naam is) maakt deel uit van dit probleempje.

Snelle conclusies

‘’Oordeel nooit over een ander vooraleer je 2 manen lang in zijn mocassins hebt gestaan’’. Het is een van de Native American citaten in het archief van de Dagelijkse Gedachte. Ik waarschuw mezelf ermee als mijn onderbuik weer eens een vreemd gevoel op boert. Want ik ben erg van de snelle conclusies. Verzachtend zou je het intuïtie kunnen noemen, maar dan zit mijn voorgevoel er verrassend vaak naast, haha. Olaf, laat je niet leiden door je eerste vluchtige indruk waarschuwt ook een oud Gaelic spreekwoord: ‘’Oordeel niet op basis van uiterlijk. Een rijkgevuld hart kan verstopt gaan onder een armzalige jas’’.

Betalen

Alexandro maakt tijdens onze eerste ontmoeting niet bepaald een goede indruk. Ellie Lust zou het zelfs chantage durven noemen. Ik reed met mijn auto het eerdergenoemde geïmproviseerde parkeerveldje op. En daar verscheen hij plotseling van onder een enorme palmboom met een breedgeschouderde maat als twee zelfbenoemde parkeerwachters. Intimiderend dirigeerde het duo mij naar een rij andere geparkeerde auto’s en wachtte tot ik uitstapte. Het gebaar van een handje in een kommetje, betekende maar één ding. Betalen!

Vriendelijkheid

Ken je het gevoel? Je weet dat iets niet klopt en je overziet in een milliseconde alle mogelijke scenario’s. Compleet met tijdsplan én kostenplaatje. De conclusie lag hier voor de hand. Een eurootje de man en een open lach. Geen tijdverlies en vergeleken met de parkeertarieven in Nederlandse binnensteden is 2 euro per dag een schijntje. Alexandro en zijn compagnon reageerden verrast op mijn positieve medewerking. ‘’Vriendelijkheid begint met het besef dat we allemaal worstelen’’, verstuurde ik ooit als Dagelijkse Gedachte. De auteur, MD Charles Glassman uit de staat New York, heeft helemaal gelijk.

Businessmodel

De volgende dagen ondervonden Alexandro en zijn mededader een probleem. Hun businessmodel is gebaseerd op aankomende én weer vertrekkende toeristen. Ze zijn van mening dat ze een service verlenen door de auto’s keurig in te delen zodat er meer mensen kunnen parkeren. Ook behoeden ze je ervoor dat je in een van de vele gaten rijdt. En als laatste dulden ze geen andere criminelen op hún parkeerterrein zodat je ruit niet wordt ingeslagen. Maar hoe om te gaan met een kale Nederlander die zijn auto gewoon een week laat staan en elke ochtend vrolijk langs wandelt met een indrukwekkende bouvier?

Opsporing Verzocht

Hoewel Alexandro niet zou misstaan in Opsporing Verzocht vatte ik oprechte sympathie voor hem op. Elke morgen stond hij daar druk gebarend zijn territorium te managen. ‘’Ik beschouw het als mijn werk’’, zo vertrouwde hij mij op een later moment toe. Op een ochtend moest ik wat uit mijn auto pakken en bouvier Ramos bleef in het appartement achter. Nu durfde Alexandro mij te benaderen, zijn handlanger als beveiliging op de achtergrond. Ik trakteerde hem op een welgemeende glimlach. ‘’Want elke ontmoeting is een kans die je niet voorbij moet laten gaan’’, beschrijft rabbijn Awraham Soetendorp het unieke van zo’n moment.

Revolver

Langzaam algemeen beschaafd Spaans is voor mij te volgen, maar staccato Catalaans is andere koek. Alexandro vuurde zijn woorden op mij af als mitrailleurvuur. Ik begreep er geen jota van. Zijn maat deed een extra stapje naar voren om de druk nog wat op te voeren. Ja, de situatie stond door communicatieproblemen nu echt op ontploffen. In een flits greep ik naar mijn broekzak. Alexandro en zijn bodycard deinsden geschrokken terug. Trekt die gekke Hollandse cowboy nu zijn revolver?

Waardering

Een seconde leek de tijd stil te staan op het stoffige parkeerterrein. Twee paar ogen volgden gespannen mijn rechterhand. Schiet hij wel of schiet hij niet… Snel liet ik mijn mobieltje zien. Alexandro zuchtte opgelucht. ‘’Zo, jullie zijn hier ook altijd’’, sprak ik tegen Google Translate. ‘’Així que tu també estàs sempre aquí’’, echode het apparaat in het Catalaans terug. De blikkerige woorden veranderden de situatie op slag. Eindelijk iemand met waardering voor zijn harde werken.

Bromance

‘’Goede communicatie versterkt elke relatie’’, luidt een mini gedichtje van de Bond Zonder Naam dat ooit als Dagelijkse Gedachte de wereld in ging. Zo ook bij Alexandro en mij. De verdere details van onze bromance zal ik jullie besparen maar we ontwikkelden een innige band. En misschien hielp ook onze zakelijke afspraak een beetje. Gewoon 2 euro per dag, elke maandag vooruit. Een superdeal voor beiden. Alexandro zeker van zijn geld en mijn auto de hele week bewaakt voor slechts 14 euro.

Heb jij misschien ook een bijzondere vriendschap, of ooit gehad? Ik ben benieuwd. Laat jouw reactie achter onder mijn column.