Ik ben geen afscheidnemer

08 sep 2021 | Blog Praktisch bekeken

‘’U bent vrij om te gaan’’. Met een doffe dreun slaat de beambte de zware deur achter mij dicht. Beduusd struikel ik de hal in, verblind door de felle tl-verlichting. Het duurt even voor ik mezelf herpak. Dan recht ik mijn rug en met grote passen vlieg ik richting de uitgang. Veilig buiten haal ik diep adem en proef ik de geur van vers gemaaid gras. Ik hoor de grasmaaier nog ergens ver weg ronken… Dit zou de openingsscène kunnen zijn van een wraakfilm, waarin een onterecht veroordeelde gevangene na jaren wordt vrijgelaten en op zoek gaat naar vergelding. Maar het tafereeltje is niets anders dan een softe Olaf Hoenson die het weer eens te kwaad heeft met afscheid nemen.

Memory Lane

Mijn moeder is na twee keer te zijn gevallen, gebroken heup en later verbrijzelde pols, onlangs verhuisd naar een senioren appartement. Mijn vader is in 2018 al verhuisd, naar de hemel. Aan mijn zussen en mij de taak om de woning waarin zij samen hun laatste gelukkige jaren hebben beleefd, te ontruimen. Iedereen die dit weleens heeft meegemaakt, herkent de emotionele trip door Memory Lane. Vergeelde trouwfoto’s, zwartwit prentjes van het gehele gezin onder een ouderwets opgetuigde kerstboom. De keurig bewaarde diploma’s van mijn vader. Verkleurde Giromappen met afschriften uit de zestiger jaren. En in ons geval vele bakjes met schroefjes en moertjes die mijn vader niet kon weggooien. Want ze zouden ooit nog eens van pas kunnen komen. Maar niet dus, zo blijkt tijdens onze opruimsessies.

Je leert het nooit

Uiteindelijk ben ik degene die de officiële oplevering met de verhuurder doet. Het definitieve afscheid van de ruimte waarin we de laatste jaren met de levendige familie verjaardagen en feestdagen hebben gevierd. Ik weet bijna zeker dat met dit einde ook de band tussen broers en zussen en neven en nichten zal vervagen. Mijn ouders hielden de familie bijeen. Nu gaat iedereen zijn eigen drukke weg. Terwijl de verhuurmedewerker plichtmatig de checklist naloopt op zijn tablet, schiet bij mij een Dagelijkse Gedachte door het hoofd van Toon Hermans. ‘’Afscheid nemen is het moeilijkste in het leven. Je leert het eigenlijk nooit’’. En daar heeft deze Limburgse cabaretier, die samen met Wim Kan en Wim Sonneveld in de vorige eeuw de Grote Drie vormde, in mijn geval helemaal gelijk in.

Rode cijfertjes

Ik ben geen afscheidnemer. Ik vind het al lastig om een uitgebloeide bos bloemen in de groenbak te deponeren. Steeds meer ontdek ik dat het leven van de mens bestaat uit honderden onbewuste, eigenzinnige zekerheidjes. Ik ben bijvoorbeeld erg gehecht aan de kleur van de cijfertjes van mijn wekkerradio die ik ooit van mijn kinderen cadeau heb gekregen. Als ik ’s nachts wakker schrik en opzij kijk, geven ze mij een vertrouwd gevoel. Ik zou er niet aan moeten denken dat hij kapot gaat. Gedwongen door een verbouwing heeft mijn matras het laatste jaar op vijf locaties gelegen, maar altijd waren er ’s nacht die vier rode cijfertjes als zekerheidje. Zo heb ik ook vertrouwde schoenen, vertrouwde broeken, een vertrouwd petje, een vertrouwd Spaans cursusboek en ga zo maar door.

Glimlach

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet verkrampt gehecht aan bezit. Ooit was ik de trotse eigenaar van een krant. Met de verkoop ervan werd ik in één klap financieel onafhankelijk. De overnamesom werd keurig belegd voor mijn pensioen. Dit flinke rijtje nullen werd op 11 september 2011 met één klap, of eigenlijk twee, teruggebracht naar slechts één nul. De nul van niets. Dit afscheid van mijn kapitaal heeft me minder geraakt dan het afscheid dat ik later dat jaar moest nemen van mijn hond. Dikke tranen bij de dierenarts toen de fatale vloeistof werd ingespoten. ‘’Hee Olaf’’, troostte Dr. Seuss, een Amerikaanse schrijver van kinderboeken me destijds, ‘’Huil niet omdat het voorbij is, glimlach omdat het er was’’.

Anti-rokenspotje

Terwijl er van alles door mijn hoofd speelt, checkt de medewerker van de verhuurorganisatie stoïcijns de staat van het appartement. Ik volg hem slaafs op zijn tour door de woning. Samen belanden wij in de lege master bedroom, vroeger gewoon de ouder slaapkamer. Terwijl hij routinematig zijn rondje doet, verschijnt het sterfbed van mijn vader voor me, achteraf gezien het ultieme anti-rokenspotje. Door de woekering van longemfyseem hapt de oude man machteloos naar adem tot hij eindelijk rust vindt. Als de uitvaartmedewerkers enkele uren later zijn lichaam vol respect meevoeren, laten zij als sereen afscheid een witte roos achter op het lege bed met een kaartje: ‘’Herinner mij niet in sombere dagen. Herinner mij in de stralende zon, hoe ik was toen ik alles nog kon’’.

Geboorte

En dan is het tijd voor de de deurscène. Onbedoeld wrijft de medewerker het er nog eens extra in: ‘’Uw ouders waren flinke rokers hè? We gaan al het behang verwijderen en alles opnieuw sauzen. Maar dat kost u niets. We rekenen dit onder het gewone gebruik van de woning. Kunt u hier even tekenen voor akkoord?’’ Afwezig schraap ik met de nagel van mijn rechter wijsvinger over het schermpje dat hij voor mijn neus houdt. ‘’U bent vrij om te gaan’’. Met deze woorden is de oplevering formeel voorbij en daarmee het huurcontract officieel beëindigd. Ik ben inderdaad vrij om te gaan. Door te gaan met mijn leven. Ik ben iets verloren, maar ik heb er volgens de excentrieke schilder Salvador Dali ook iets voor teruggekregen: ‘’Afscheid nemen betekent de geboorte van een herinnering’’.

Hoe ga jij om met afscheid nemen? Heb je er een methode voor gevonden? Deel het hieronder met mij en onze volgers.

Minder stress met jouw Gedachtenkastje®

Leer hoe je stress kunt aanpakken met jouw eigen Gedachtenkastje®. Nooit meer piekeren, maar zelf bepalen wat er in je hoofd gebeurt. Al velen hebben ontdekt dat het werkt. Je hebt er een leven lang profijt van. Lees er nu alles over.

 

40 Reacties

  1. ferdy

    Afscheid nemen is het moeilijke in het leven
    Het doet steeds weer zo ’n pijn

    Alleen bij geloof aan een weerzien
    Kunnen we aanvaarden wat nu gebeurt
    Sluit je ogen en voel hun aanwezigheid

    Laat voor één keer je diepste gevoelens stromen
    Bedwing je onrust en denk aan de goede momenten

    Ferdinand …dit is mijn rouwkaartje

    Antwoord
  2. Marja Eikelkamp

    Mijn man zei altijd . Denk niet aan het afscheid maar denk aan het weerzien .. ook na Zijn overlijden denk ik er nog steeds zo over.en gebruik ik die gezegde nog steeds

    Antwoord
  3. mart fransens

    Ja heel lastig en toch…….. Heb het ook heel moeilijk om iets los te laten, kleine prularia die grote betekenis hebben, omstandigheden die veranderen, mensen die weggaan of helemaal wegvallen enz…
    Tot op het ogenblik dat ik voor mezelf ontdekte :

    “Alles gaat voorbij”

    Het is net alsof ik reeds van alles en iedereen afscheid heb genomen
    Dat is de eerste fundamentele stap van afscheid nemen en beschermt tegen de ergste pijn als het dan echt gebeurd.

    En onder tussen blijven genieten van alles wat er nog is en kijken naar wat je toch nog hebt en ook allemaal had kunnen verliezen.

    Antwoord
  4. Lenneke

    Mooi vanuit je hart weer geschreven Olaf! Als dierbaren overlijden vertrouw ik op God, daar mogen we allemaal naartoe aan het einde van ons leven. Ik was 27 toen mijn vader van 63 overleed, onze zoon 1. Loslaten in liefde werd mijn thema. Dit is me daarna met 3 partners inmiddels gebeurd (geen overlijden) en het went niet maar het loslaten en acceptatie wel. Ik zie het als een levensles, we worden allemaal op de proef gesteld met ervaringen die we moeten leren. Accepteren en vol vertrouwen verder gaan!

    Antwoord
    • Corien van der Linden

      Wat een mooie herkenbare situatie Weemoed, een beetje verdriet maar ook mooie herinneringen. Het is goed zo, u mag gaan. Dankjewel Olaf!

      Antwoord
  5. Leonore

    Een mooie herinnering gegoten in woorden, Olaf. Dat is bij een ieder toch herkenbaar. Achterom kijken is moeilijk, nostalgie, weemoed en verlangen naar wat eens was en niet meer terugkomt. Dat doet pijn, maar is onderdeel van het leven. En dat leven is onnavolgbaar, maar acceptatie is het sleutelwoord. Glimlach als je achterom kijkt.

    Antwoord
  6. Hélène Bexkens

    Ik huil nadat ik je verhaal lees. Afscheid nemen, al zo vaak gedaan in mijn leven. Maar meer van situaties in mijn leven dan mensen die overleden. Ik kom uit een gezin van 9 kinderen. Ik was als enigste in de familie bij het overlijden van mijn pa en ma. Na een kort ziekbed, pa naar het ziekenhuis. Alle broers en zussen verzameld bij mijn moeder in huis. Bij toerbeurt naar ziekenhuis om te waken. Mijn jongste broer en ik waren aan de beurt om te waken. Die avond ging pa door alle fases van zijn leven de kanker woekerde. Pa kon pas gaan nadat mijn jongste broer en ik hadden beloofd dat we voor ma zouden zorgen. Ik heb hem in mijn armen genomen en hij ging toen vol vertrouwen en gerustgesteld. Op een avond 19 jaar later belt mijn ma. Er was iets mis en ze lag op de grond en kon slecht praten. Ik woon 2 uur van haar vandaan. Mijn 2 jongste broers gebeld die wonen in de buurt. Ook zij bleek kanker te hebben die de hersens aantastte. Mijn 2 broers hebben alles geregeld voor haar. Enfin 6 weken later toen ik en een van mijn broers bij haar was ging het steeds slechter. We zeiden tegen haar ga naar pa hij wacht op je. En ze stierf tevreden. Een tijd later moesten we het huis opruimen. Het klinkt gek, maar we hadden met ons negenen zoveel plezier en herinneringen bij alles wat we tegenkwamen. Ja herinneringen blijven.

    Antwoord
  7. Lideke

    Mooi geschreven weer Olaf. Afscheid nemen is super lastig. Of dat nu is van werk, bezit/kapitaal of (en zeker ook) van levende wezens die je dierbaar zijn. Ik zie het in de praktijk in de hospice waar ik werk ook vaak gebeuren: remmend ongemak. Wat het meest lastige is, is praten over diepe gevoelens. En als je dat niet kunt, je die dingen weg stopt en een muurtje optrekt, dan is afscheid nemen nog veel lastiger. Dat is dan ook mijn tip van de dag: praat met je geliefden en nabestaanden over wat je bezighoudt, ook al voelt het waarschijnlijk even ongemakkelijk. Zeg dat dan ook: “ik vind het moeilijk om het hierover te hebben, maar ik wil je graag (nog) laten weten dat…..” Kortom: leef zolang je leeft, leef ten volle en praat, deel en heb lief. Liefs, Lideke

    Antwoord
  8. Roos van Dijk

    Eigenlijk doe je je hele leven niks anders dan afscheid nemen. Van je kindertijd, schooltijd, vrienden die een andere weg in slaan, kinderen de deur uit, kleinkinderen die plotseling volwassen zijn geworden , al die katten die begraven in de tuin liggen en natuurlijk dat van gestorven ouders en in mijn geval mijn man. En idd. Je leert het nooit. Gelukkig kan je alle herinneringen koeseren

    Antwoord
  9. manon

    zo herkenbaar en zo begrijpelijk…
    mooi dat u dit met ons wil delen, dank daarvoor.

    Antwoord
  10. Joke

    ik ben ook een slechte afscheidsnemer. soms muis ik ergens vlug onderuit om het niet te moeten doen en soms voelt dat goed maar soms ook helemaal niet. bedankt voor de fijne tekst Olaf.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *