Neeeeeeeeeeeehhh. De gil van mijn vrouw klinkt als de doodskreet van iemand die van een rots stort. Als in een film, met zo’n eeuwig voortdurende echo en uiteindelijk de onvermijdbare doffe klap als het lichaam de grond bereikt. Ben ik die bruut die haar eraf heeft geduwd? Nou, emotioneel misschien wel. Met slechts de onschuldige vraag: ‘’Zal ik dit ook maar weggooien?’’
Onbruikbare snuisterijen
We zijn aan het verhuizen. Op mijn schoot staat een stoffige, verfomfaaide doos die 20 jaar onaangeraakt op zolder heeft gestaan. In mijn rechterhand houd ik een afzichtelijk theepotje, zonder deksel en met een landkaart van scheurtjes in het verkleurde porselein. ‘’Die is van toen ik op kamers ging. Die gooi ik echt niet weg’’. Ze rukt de herinnering aan haar eerste stap naar zelfstandigheid uit mijn handen en legt deze zorgzaam is een verse verhuisdoos, samen met minstens tien andere onbruikbare snuisterijen. Ik zucht weer eens diep. Dit noem ik geen opruimen maar verplaatsen.
Loslaten van bezit
Bij de Dagelijkse Gedachte keren regelmatig vaste thema’s terug. Een daarvan is bezit. Of beter gezegd het loslaten van bezit. ‘’Hoeveel dingen in de wereld heb je niet nodig? En hoeveel bezit je daarvan?’’ Dit is een gedachte van Michael Powell die ooit eens werd ingezonden. Grappig genoeg heb ik nooit echt kunnen achterhalen welke Michael Powell het zei. Je hebt een schrijver, een overleden Britse regisseur, een Amerikaanse psychiater en ga zo maar even door. Het juiste antwoord ‘bezit’ ik dus niet, haha.
Rugzak
Maar even serieus. Is de backpacker die de Camino wandelt richting Santiago de Compostella, met in zijn rugzak slechts een onderbroek, een t-shirt en een pak Biotex tegen de vlekken, ongelukkiger dan de directeur van een miljoenenbedrijf met een grote villa en een dure auto? De huidige Dalai Lama (en misschien wel de laatste) Tenzin Gyatso maakt korte metten met die vraag: ‘’Leef niet te materialistisch, want alle bezit is ballast.’’ Alles wat niet in een rugzak past, is volgens hem eigenlijk al teveel. Dan heeft gans West-Europa, minus de daklozen, dus een serieus probleem. Want hier draait alles juist om consumeren. Kopen, kopen, kopen.
BV Nederland
Ooit betitelde iemand me een beetje snoevend als de ‘praktische filosoof’. Ik beschouw het echter als een geuzennaam. De gedachte erachter is dat ik er voorstander van ben om het spirituele met het haalbare te combineren. De typisch Nederlandse tussenweg. Goh wat klinkt dat eigenlijk truttig. Maar goed, als we morgen met z’n allen met slechts een rugzakje door het land zouden trekken, zou de BV Nederland snel failliet zijn. Dat betekent geen scholen meer, geen ziekenhuizen, geen ouderenzorg. De economie brengt praktisch gezien (knipoog) dus ook goede dingen.
Teruggegeven
Maar bezit blijft toch een beetje een vreemd iets. Bezit klink eeuwig, pertinent en voor altijd. Maar de stoïcijnse Romeinse Epictetus, prikte rond het begin van onze jaartelling deze ballon reeds door: ‘’Alle bezit is tijdelijk. Denk daarom niet: Ik heb iets verloren. Maar denk: Ik heb iets teruggegeven.’’ Deze 2000 jaar oude gedachte helpt mij trouwens nog regelmatig. Ik leid namelijk een uitermate slordig leven met vetvlekken op al mijn polo’s en pantalons. Daarbij verlies ik regelmatig zonnebrillen, hondenriemen, portemonnees. Eigenlijk alles wat niet vast zit aan mijn lijf. Maar telkens na mijn eerste teleurstelling over het verlies, verheug ik mij oprecht over het geluk van de vinder.
Gevangenis
Alle bezit is tijdelijk. Zelfs een eigen huis. Want feitelijk koop je volgens Epictetus voor een enorm kapitaal louter de tijdelijke mogelijkheid om erin te wonen. Later verkoop je deze mogelijkheid weer door aan een ander. En zo gaat het door tot het huis wordt gesloopt. En de volgende Zen-gedachte maakt aan alle illusies van de huizenbezitter definitief een einde: ‘’Als je huis je allerbelangrijkste bezit vormt, is het je gevangenis.’’ Nee, van bezit word je van grote denkers niet per definitie gelukkig. Je moet er volgens de Franse filosoof Michel de Montaigne (1533-1592) iets aan toevoegen: ‘’Het vinden van geluk ligt in het genieten, niet in het bezitten.’’
Dementie
Naar welke inzichten een krakkemikkig theepotje al niet kan leiden. Moet ik mijn vrouw niet ongevraagd verlossen van haar overbodige bezittingen door de doos met prullaria per ongeluk bij het afval te zetten? De kans is zeer denkbeeldig dat ze pas over weer 20 jaar haar theepotje mist. Ik mag haar leeftijd niet verklappen, maar theoretisch zou ze tegen die tijd aan dementie kunnen lijden en geen besef meer hebben van haar kleinood. Of ik ben degene die dement ronddoolt. Niemand neemt het mij dan kwalijk dat ik niet meer weet waar het theepotje is gebleven. Ooooh, wat slecht gedacht van mezelf.
Breekbaar
Nee hoor, ik plak de doos met jeugdherinneringen van mijn vrouw met zorg dicht. Ik heb haar spulletjes zelfs met verhuispapier ingepakt zodat ze door het schudden niet verder slijten. Op de buitenkant heb ik met een zwarte viltstift met grote letters BREEKBAAR geschreven. Want voor deze doos geldt de wet van Bibian Mentel, de enorm dappere sportvrouw die begin dit jaar de strijd tegen kanker moest opgeven. Naast vele andere mooie dingen liet ze voor ons deze waardevolle levenswijsheid achter: ‘’Verzamel herinneringen, geen bezittingen.’’
Hoe ga jij om met bezit? Kan je gemakkelijk opruimen? Of heb je er moeite mee? Laat hieronder jouw reactie achter.
Na 47 jaar lief en leed namen we afscheid van ons mooie huis om samen aan een nieuwe periode in ons leven te beginnen in een appartement. Dus de onvermijdelijke opruiming begonnen we samen. We gingen met dozen en een pot koffie op zolder aan de slag. Ons leven ging door onze handen en we vertelden elkaar onze herinneringen. Dat waren mooie momenten. Van de spullen die we opruimden heb ik stillevens gefotografeerd ( ik ben hobby fotograaf). Plus later foto’s gemaakt van ons huis, de dierbare plekjes. Van die foto’s en de verhalen ga ik een boek maken, zodat we met onze kinderen en hun verhalen nog eens terug kunnen kijken op de mooie jaren van toen we allemaal nog jong waren.
He Olaf ,
fijn dat je er weer bent
veel groetjes
bernadette
Vandaag, op mijn 60ste, heb ik eindelijk de videobandjes van de jeugd van mijn kinderen, inmiddels 30 en 28 jaar, weggegooid. Jaren heb ze bij elke verhuizing meegenomen, terwijl ze niet eens meer af te spelen waren door de verouderde techniek. Ik ben trots op mezelf, maar tegelijkertijd weet ik dat ik een groot deel van mijn herinneringen heb weggegooid.
Ik ben 96 jaar. Mijn vrouw is 8 jaar gelegen overleden. De 3 kinderen wonen elders. Ik woon in een voor mij te groot huis met vanaf de zolder tot de kelder vol met allerlei spullen. Ik heb wel enige moeite om ze op te ruimen. Als ik de kinderen wat mee wil geven wordt al gauw gezegd: Oh dat komt later wel. O.K. Maar ik heb nu al te doen met mijn kinderen ( die mij goed verzorgen en regelmatig bezoeken)
als ze de troep t.z.t. hier tegenkomen. Maar het valt niet mee om nu al van veel spullen afstand te doen.
Onlangs het huis van mijn moeder opgeruimd nadat zij in een verzorgingshuis werd geplaatst. Ik werd me daar zo bewust van al die spullen die dus niet met haar meegingen. Ik ruimde haar leven op. Een stoel, een speeltafeltje, potjes oorbelletjes, boeken, zelf geschreven verhalen en gedichten. Gelukkig kon veel worden weggegeven. Teruggegeven is een mooier woord. Zelf koester ik haar schrijfsels. Ik ga ze verwerken in een boek over haar leven. Dan wordt haar verhaal verder verteld. Daar zijn al die spullen ook niet meer voor nodig.
Ontspullen? Mijn boekenkast bv. De boeken liepen op een gegeven ogenblik door de kamer langs de wanden naar de gang. Heel veel boeken naar de boekenkastjes langs de wegen gebracht, maar lang niet alles. Voor mij kostbare boeken blijven staan, heerlijk om naar te kijken alleen al. Als ik voorgoed mijn ogen ga sluiten, dan is dat hopelijk thuis omgeven door voor mij kostbare en dierbare mensen en dingen. Ik ben een aristotelesfan, en dat kan ik iedereen aanraden.
Het leven is eeuwig, altijd durend, maar wij op zich als individu natuurlijk niet. Mijn nabestaanden ruimen mijn spullen wel op, en gooien weg wat ze niet willen bewaren, wat voor hun niet kostbaar is.
Genieten van het leven, ieder op zijn eigen manier. Credo.
Er is niks mooiers dan gelukkig zijn zonder “al teveel” spullen.
Gelukkig zijn met je partner en kinderen en je gezondheid.
Een dak boven je hoofd en een fiets en eten en paar kleding stukken samen met bovenstaande.
Meer heb je niet nodig.
Voorheen had ik Villa auto van de zaak en een goed inkomen. Nooit was er geld genoeg en inderdaad spullenjacht in huis.
Ik had genoeg aan een oude motor van 1500€ en een mooi uitzicht.
Ruim twee jaar geleden besloten te scheiden, toen bijzondere dingen meegemaakt qua spullen.
Ik heb bijna alles weg gegooid wat er nog was na “verdeling van spullen. De moeder van mijn kinderen nam alles mee. Het voelde licht. Een maand later verloor ik mijn gezondheid dmv hersenbloeding. En twee maanden later mij werk had een jaarcontract. Nu de rust gekregen geen villa meer geen dure Mercedes maar afgekeurd afgeschreven door maatschappij geniet ik met volle teugen van vrijheid en de liefde van mijn leven en mijn kinderen en familie. Geniet wat ik allemaal nog kan en wind me nergens over op. Het is heerlijk en eenvoudig zo 🙏
Mijn huis is te klein.
Oh neen ik heb te veel spullen.
En die veel spullen vind ik fijn.
Toch ben ik ermee bezig.
Om spullen weg te doen.
Ik probeer ze dan te geven
aan die ze heeft vandoen.
Mijn spullen hebben waarde
Soms enkel voor mijn gevoel
En andere keren voor hun doel
In alles zit herinnering
En daar geniet ik van
Toch wil ik minder bezitten
Dat ben ik echt van plan.
Ik woon klein, vierde etage en heb een geweldig uitzicht,
wat ik niet heb gekocht en niet hoef op te ruimen.
Ik ben met de wolken, met de zon en de regen.
De wind waait en het voelt goed.
Ik ben rijk zonder spullen.
zie ik me bovenop een berg staan. Alleen – met de wolken – met de zon en de zee. De wind waait en het voelt goed.”
Mijn huis is niet te vol! Het heeft gewoon heel veel verhalen te vertellen! En o help: a.s. dinsdag komt mijn hulp in de huishouding weer! Of: Ik lijd aan een onschuldige vorm van rommelblindheid.
Beste Olaf, Het is waar, de eerste jaren bewaar je van alles totdat er kinderen komen, dan komt er steeds meer bij om te bewaren. Gaan ze de deur uit vraag je wat ze willen meenemen, sommige dingen wel andere niet. Bepaalde zaken van hen bewaar ik toch voor de zekerheid, zodat de kleinkinderen dit kunnen zien. Vaak zijn de ouders dan toch wel blij dat oma dit heeft bewaard. Maar alles wat ik nu weg doe vraag ik eerst nog of de kinderen het willen. Zo niet dan naar de kringloop winkel of goede doelen winkel. Toen mijn man erg ziek was begon ik met opruimen van de zolder, vaak wisten we niet eens meer dat zulke zaken er nog stonden. Dus weg met oude verfblikken en tui8nspullen die ooit gemaakt zouden worden. Daarna werd ik flink ziek en begon alles op te schrijven in “oma, vertel eens” boeken voor de kleinkinderen en die hebben ze met kerstmis cadeau gekregen. Zelfs mijn eigen kinderen wisten niet meer van bestaan sommige foto’s. De hele oude foto’s bewaar ik wel op verzoek van mijn dochter, maar verdere spullen, we kopen al 25 jaar amper nieuwe meubelen of andere zaken, die zijn nog steeds prima en naar onze smaak, gaan naar mensen die ze willen hebben via de buurtapp of zoals eerder gezegd Kringloop. En het is een heerlijkl gevoel om een opgeruimde zolder te hebben in de wetenschap dat onze kinderen dit na ons overlijden allemaal niet meer hoeven op te ruimen. Er blijft nog genoeg over voor hen om later weg te doen. EN gezondheid en liefde familie, vrienden veel belangrijker dan spullen
Naar mijn mening begint “ontspullen” bij het wel of niet kopen. Je ziet iets wat je wel mooi vind of zou willen
hebben. Dan vraag ik mezelf: En waar kan het staan of hangen? Heb je er wel echt plaats voor en wordt jouw
woning daarvan ook echt mooier? Dit heeft mij al heel vaak van (overbodige) koopjes afgehouden. Het nadeel van deze gedachte is, dat al dat wat je dan uiteindelijk wel hebt, moeilijk weg te doen is.
Ik maak foto s van spullen met een herinnering en kan dan het spul wel weggooien. In de computer heb ik een mapje met wegggegooide spullen en als ik daar eens doorheen blader komen alle herinneringen wel weer boven.
Met het ouder worden gaat loslaten ook steeds gemakkelijker, je kunt het toch niet meenemen en de kinderen met goedbedoelde rotzooi opzadelen wil ik ook niet.
Ik ben van jongsaf nooit bezig geweest met het materiële ; voor mij was slechts belangrijk vrede, harmonie, liefde, goede gezondheid. Voor mij was nooit belangrijk een dure, luxe auto, vervoer hebben telde. Loslaten kon ik ook al van jongsaf ; vroeger werd ik een gevoelloos mens genoemd, maar sinds enkele jaren wordt ik juist erg gerespecteerd, gewaardeerd dat ik mij nooit laat leiden door emoties, door impulsiviteit. Ik blijf onder alle omstandigheden kalm.
ben ook aan het loslaten van mijn spullen ,kleinkinderen mogen eerst uitzoeken dan hun ouders .
en Olav ik eet wel van n kinderbord .mij maakt dat niets uit !
Mooie gedachtes weer en mooie uitsmijter Olav! Zelf valt het me op als 60+-er dat jongere generaties zo achteloos omgaan met dingen van anderen, die ze mogelijk kapot hebben gemaakt. Of die van henzelf. Alles is vervangbaar lijken ze te denken. En staan er helemaal niet bij stil lijkt het wel.
Zelf best arm opgevoed hecht ik aan mijn spullen en doe er ook jarenlang mee. Als er iets kapot gaat voelt dat als pijn.
Ontspullen? Heel langzaam doe ik dingen weg maar via de Weggeefhoek op FB. En luister naar de verhalen van de ontvangers, die doorgaans erg blij zijn met een klein dingetje. Benieuwd wanneer mijn zolder eens aangepakt wordt door me! Want ja het credo ontspullen heb ik hoog in het vaandel staan, maar ben er nog altijd teveel aan gehecht…
Als je ruimte hebt, is het gemakkelijker om het maar ergens heen te schuiven. Nu ik noodgedwongen echt moet gaan opruimen en ontspullen, is dat een proces met tegenstrijdigheden. Je vind weer dingen met warme herinneringen terug die je hebt gemist of soms ook niet hebt gemist. Na een huwelijk van meer dan 50 jaar en een verhuizing van het ene grote gebouw naar het andere ruim 30 jaar geleden, is het een enorme opgave. Het is nu hier eigenlijk een recycle bedrijf. Het is zwaar vooral lichamelijk, maar ook erg leuk. Vele leuke dingen gaan ook weer naar andere mensen en instanties, die er weer heel blij mee zijn en daardoor ik ook weer. :-))
Opruimen heeft voor mij 2 kanten: afstand doen van dingen waar je jarenlang niet naar hebt omgekeken en die geen betekenis meer voor mij hebben maar ook dingen opnieuw ordenen omdat ik er nog geen afstand van kan doen.
Op dit moment staat de zolder nog vol met spullen van mijn 2 kinderen en overleden vrouw, terwijl we dringend ruimte nodig hebben om de spullen van mijn nieuwe partner ergens een plekje te geven. Die zolder (en een schuur) moet dus leeg! Helaas is het contact met de kinderen moeilijk waardoor ik de spullen zelf zal moeten gaan verwijderen . . . Een lastige opgave waar ik toch echt mee aan de slag moet binnenkort. Ik troost me met de gedachte dat zij het na al die tijd dat het bij mij heeft gestaan ook niet hebben gemist; dat maakt het weggeven aan goede doelen gemakkelijker. Wie weet heeft iemand anders er nog iets aan.
Uiteraard kan/moet ik ontspullen. Maar mijn huis weerspiegelt mijn leven en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik voel mij er fijn; het geeft me rust. Thuiskomen is voor mij altijd “die warme deken om me heen”. Een van mijn motto’s is: “Hou het leven simpel.” Dat is al
moeilijk genoeg. En dan bedoel ik niet het teveel aan spullen……
ik zou zó graag willen opruimen maar ik kan het niet. overal kleeft wel een verhaal of herinnering aan. ik ben dus heel goed geworden in het reorganiseren van kasten en andere opbergruimtes. na dit reorganiseren hou ik altijd weer ruimte over en kan er weer meer bij:)
Beste Olaf, wat een heerlijk artikel, want ik hou enorm van ontspullen, opruimen en wegdoen,… Zelfs foto’s, ganse albums heb ik de laatste jaren weggescheurd, niet uit kwaadheid maar vooral met de filosofie waarin ik de laatste jaren leef van… Zoveel mogelijk leven in het nu en Less is more en allemaal kastenvulling (noem ik het dan), ik word er zelfs enorm vrolijk van, na zo ’n opruimbeurt…. Ik doe het nu al de laatste 8 jaar, ieder jaar meerdere malen en ieder jaar vind ik spullen waar ik me van Jan ontdoen…. Misschien moet ik wel opruimcoach worden 💪😀, maar owee diegene die me in huis halen 😚😊,… In ieder geval ik vind het heerlijk te voelen dat ik met steeds minder spullen kan doen 🌺
Het is bij mij net als bij veel meer mensen. We hebben en redelijk groot huis. Onze drie dochters zijn uit huis. Maar er is in de laatste jaren niet veel plek meer over. Ik ben al ruim een jaar van plan om te gaan ontspullen en ook al een keer begonnen, echter het valt me zwaar. Maar het moet wel.
beste Olaf ,
een onderwep dat mij zeer aanspreekt !
ik noem het : ONTSPULLEN .
bij tijd en wijle ga ik aan de slag ermee .
ooit heb ik eens gehoord dat elk horizontaal oppervlak een potentiele plaats is
om iets neer teleggen of te zetten .
daar zou ik dus graag van af willen …
ik doe er in elk geval mijn best voor …
Dank je wel voor jouw opinie. Loslaten is een must als je ouder wordt. Van nog niet loslaten kan je enormgenieten. Komt tijd komt raad. Elisabeth
Mijn ervaring is dat des te ouder je wordt, des te minder ballast een prettiger leven geeft.
Na ettelijke verhuizingen door verschillende landen en continenten verzamel ik geluksmomenten en geen ballast. Eigenlijk is dat best wel rustig leven.
alles om ons heen trilt. wanneer je lang en bewust leef en beleefd woel je direct of de trilling synchroon met je loopt. vergelijk: in een bepaalde omgeving voel je een “unheimsich” gevoel, ergens anders voel je je direct “thuis”.
zo is dat ook met planten, stenen, en “spullen” want het gelijke trekt het gelijke aan. en je bent synchroon gaan mee trillen met alles om je heen. Heb je dan harmonie? ik vind het dus een wreedheid als anderen “spullen” gaan opruimen.
Mooie tekst die zeker nu ik de retraite van Mooji volg en waar het om Freedom gaat, passend is .
Laat Bezit geen Bezit over ons worden 😃!
Dat van voorwerpen die weer gekoppeld zijn aan herinneringen vind ik wel een ‘dingetje’: gooi je het voorwerp weg dan gooi je eigenlijk ook die herinnering weg 😜, maar msch is dat niet zo erg 😃
Mooi artikel!
Het doet mij denken aan een zegswijze van mijn overleden man; niet ‘hebben’ maar ‘zijn’ .
Zelf ben ik momenteel nogal nostalgisch en dus gehecht aan voorwerpen omwille van de herinneringen.
Het “hebben” van de zaak, is het einde van ’t vermaak. Dat leerde ik al als pukkie van 5 van de ouders van mijn moeder die mij hebben opgevoed. Sparen was goed, want dan heb je een ‘kussentje’ voor slechtere tijden. Dus ik bracht iedere week braaf een gulden naar de Boerenleenbank, die op mijn spaarbankboekje werd bijgeschreven. Als ik ergens erg graag aan wilde meedoen, dat geld kostte, dan moest ik ervoor “werken”. Klusjes doen, waar ik niet zoveel zin in had. Maar als ik dan wel mee mocht naar de speeltuin met mijn oom en tante met hun kinderen en ik zelf een glaasje ranja mocht kopen, dan was ik helemaal blij.
Gevolg van deze “rijke” jeugd is, dat ik eigenlijk niet echt ‘gehecht ben aan spullen. Wel aan de herinneringen, die er soms aan kleven…
Ik begrijp dus best, dat je vrouw met het weggooien van het oude theepotje het gevoel zou krijgen de mooie herinnering die erbij hoort niet meer te willen hebben.
Maar met het klimmen van de jaren groeit ook mijn besef, dat de mooie en gelukkige momenten uit iedere levensfase er als herinnering niet zo uit zouden springen, als de moeilijke en lelijke situaties er niet ook geweest zouden zijn. Ik ben heel dankbaar dat, ondanks foute beslissingen en domme acties, mijn drie kinderen goed zijn terechtgekomen en mijn – inmiddels ook volwassen – kleinkinderen, allemaal positief in het leven staan.
Ach, met van die oude spulletjes komen er wel herinneringen boven.
En als het vooral belangrijk is herinneringen te verzamelen, dan kunnen die spullen wel ‘helpen’ als onze herinneringen beginnen na te laten.
Ik meen eens gelezen te hebben dat het men in de opvang van dementerenden met zulke oude voorwerpen bewust verhalen kan doen oprakelen.
Maar ja, gegarandeerd is het zo dat we veel te veel spullen in huis hebben.
Voor het geval dat …
As het geval zich voordoet, zijn we blij.
Als het geval zich niet voordoet, hebben we ze als ballast.
Zo heeft alles twee kanten.
Bezit? Er zijn voor mij verschillende soorten bezittingen. Emotioneel gebonden zijn voor mij het moeilijkst te lossen (foto’s, herinneringen aan mooie of moeilijk momenten,…). Boeken, moeilijk weg te doen (toch bij de laatste verhuis enkele dozen weggedaan), ondertussen zijn er weer bijgekomen. Boeken, muziek, kunstwerken zijn Vrienden. Practische dingen die het leven makkelijker maken, moeilijk weg te doen. Ballast… Misschien het makkelijkst om te lossen… Maar wat is ballast 😕. Als ik eerlijk ben, ben ik een verzamelaar die moeilijk kan lossen.
Beste Olaf,
de intro van je schrijven gaat als een schokgolf door me heen.
In een heel recent verleden was ik getuige van een gelijkaardig verhaal, met dit verschil dat de persoon echt van een klif geduwd is.
Het betreft mijn vertrouwde yoga-lerares, die op de laatste dag van haar huwelijksreis door haar man van een klif geduwd is, recht te oceaan in. Als bij wonder, door haar krachtige lichaam en geest, heeft ze dit overleefd.
Het immense trauma zindert nog dagelijks na.
Dit wilde ik even met je delen.
Genegen groet, Mireille
Ik hou van mijn spullies en met liefde en dankbaarheid kijk ik er naar en gebruik ze. Maar ik weet ook uit ervaring, dat ze zomaar kunnen verdwijnen. Toen de bosbrand mijn huis wilde hebben, heb ik alles bij de evacuatie achter moeten laten. Ik heb mijn spullies toen bedankt en ben weggegaan met mijn papieren in een koffertje. De brand draaide door de wind en mijn huis en spullies mocht ik houden en die zijn er nog. Ik hoop dat ik de tijd krijg om ze door te geven als mijn tijd op aarde voorbij is en zo niet, dan neemt mijn dochter de taak op zich om te verdelen.
Bezit doet me niets, ik verzamel…..GELUKSMOMENTJES!!!
Ik heb een armband verloren, wat mij aan een goede vriend herinnert.
De vriend is er nog, en dat is het belangrijkste.
Qua spullen kan ik makkelijk opruimen.
In herinneringen blijf ik soms hangen, met het verdriet wat er bij is, omdat het weg is.
Epictetus zei ook: “Niet de dingen zelf maken de mensen van streek, maar hun denkbeelden erover.”
Bij mij is het niet zwart-wit. Sommige voorwerpen kan ik moeilijk loslaten bvb omdat ik ze gekregen heb van een vriend(in) of familie. Of omdat ze al generaties meegaan en ik me verantwoordelijk voel om het verder door te geven in de familie. Andere zaken ruim ik met plezier op. Zo ruim ik elk jaar mijn kleerkast op en geef goede kleding aan een vzw die kinderarmoede bestrijdt. Voorwerpen die ik weg doe gaan naar de kringloop winkel. Ik kan alleen iets bij afval zetten als het echt niet meer bruikbaar is.
Ik stel vast dat ik met ouder worden minder en minder rond me wil hebben.
Moeite met opruimen, blijf hangen aan de herinneringen. Ben opzoek naar de opruimknop, ²
Hoi Olaf, met veel plezier je mail gelezen. Laatst liet mijn man geheel per ongeluk, 3!! van mijn lievelingsbekers vallen. Ze bleven achter zijn vingers hangen. Ik keek met open mond en betraande ogen toe hoe het gebeurde en werd even heel stil. Dit gedrag past niet bij mij want ook ik ben, net als jouw vrouw van de “ lange ijzingwekkende gil”. Ik neem het mijn man niet kwalijk want hij kent mijn liefde voor die bekers en ook is hij heel rustig en voorzichtig. Het internet opgegaan ….ze zijn er niet meer. Slik. Het zij zo.. het deed wel pijn. Ik heb er nog 2 !! En ben er zuinig op maar gebruik ze wel. Gewoon omdat ik zo van ze hou en mochten ze toch “ heen “ gaan dat is dat maar zo. En ook ik denk dan aan de herinneringen aan al die mooie momenten van thee drinken met geliefden uit mijn geliefde bekers.
een mooi stukje…….
voor mij was opruimen lastig……..klein vol huis……ik zag door de spreekwoordelijke bomen niet meer waar/ hoe ik het bos moest opruimen. De spullen waren een last en een dichtbegroeid bos geworden. Nu ik boeddhisme beoefen wil ik ontspullen. Ik kan anderen blijmaken met wat ik niet nodig heb en wil delen. Ook oefen ik daarmee in vrijgevigheid en
onthechten.
Ben ooit eens ontplóft om een gebroken koffiemok! Kan me daar nu niets meer bij voorstellen.
Maar opruimen, dat is voor mij wel een dingetje.
Ik verdwaal in de herinneringen die die spullen oproepen.
Verdwijn úren in een oud fotoalbum.
En toch: het is ballast. Ik weet het. Maar er naar handelen vind ik moeilijk.
Olaf, ik print je verhaal binnenkort uit en ga daarmee gewapend de zolder maar eens te lijf 😉
Opruimen kan ik wel, maar weggooien is een dingetje. Creatieve mensen zien in alles iets waar weer wat anders mee gemaakt kan worden. Ook verkleedkleren zijn zo leuk voor de kleinkinderen . Schoolboeken, waar je nooit meer inkijkt. Wij gaan verhuizen en moeten spullen van 35 jaar gaan uitzoeken , je brief was dus een mooi begin om er alvast in je hoofd mee bezig te zijn.
’Het vinden van geluk ligt in het genieten, niet in het bezitten.’’Wat mij betreft klopt dit helemaal. Wat heb ik genoten van (verre) reizen, bezoeken van adoptie dochters ( alleen financieel). Toen ik in januari te horen kreeg dat ik alvleesklierkanker had en het niet operabel was omdat de tumor ook om het bloedvat naar de lever zat ben ik gaan ruimen om mijn man met zo min mogelijk ballast achter te laten blijven. Kleding, keukenkastjes alles is aan de beurt geweest. Vele keren met overvolle auto naar de kringloop gereden. 25 jaar geleden had ik borstkanker en heb toen eigenlijk hetzelfde gedaan besefte ik later. Zelf foto’s heb ik toen weggedaan. Om spullen geef ik allang niet meer maar de mens (ik) wil creëren, creatief zijn dus dingen maken. Ceramiek is mijn hobby en dan raakt je huis zo weer vol al geef je veel weg. Gehecht ben ik nergens meer aan. Loslaten zal wel moeten maar ik zou zo graag weer willen reizen maar dat zit er niet meer in.
Misschien is het beter om te wachten, tot je vrouw zover is om dat bezit los te laten. Dan zal zij zelf namelijk bereid zijn om die dingen weg te doen en doet het haar ook niet emotioneel pijn, als ze er niet meer zijn.
Een mooi verhaal! Bezit is voor mij niet het belangrijkste. Wel de gezondheid van mijn man en mijzelf met ons medisch verleden dat ook onze toekomst zal blijven beïnvloeden. Tel je zegeningen, absoluut! Jaren geleden lag ik in het ziekenhuis en een man vertelde me het volgende; zijn vriend bezat enorm veel geld, maar was ernstig ziek. Hij wilde dat hij zijn geld kon ruilen voor gezondheid, want met al dat geld kon hij nu niets meer. Dit verhaal is me altijd bijgebleven; niets is zo waardevol als je gezondheid en de liefde die je hebt te geven. Uiteindelijk telt alleen dat; houden van elkaar💝
Opruimen? Heerlijk. Bteng het naar de Kringloop. Zij ook blij.
Als ik al iets zie wat ik leuk vind, dan denk ik: heb ik het echt nodig?
Heb o.a. weinig apparatuur.
De grote driezitsbank is de deur uit. We zitten meestal rond de eettafel.
Zet ouderwets koffie.
Wel koop ik zo af en toe een mooi Kunstwerk.
Dat komt dan beter uit in een niet te vol huis 😉