‘’Hebben we nog ergens kleingeld?’’ Mijn vrouw keert licht buiten adem terug van de voordeur. ‘’De bezorger van het weekblad staat te wachten met een kaartje. Wat zal ik hem eigenlijk geven?’’ Toepasselijker kan bijna niet. Ik kijk op uit het boek ‘You are A Badass at Making Money’ dat ik op de bank lig te lezen. Geïnspireerd door de woorden van schrijfster Jen Sincero antwoord ik jolig: ‘’Waarom moet het eigenlijk kleingeld zijn? Waardeer je hem maar een klein beetje?’’
Gemeen dichtsmijten
Het is traditie dat krantenbezorgers aan het eind van het jaar met een kaartje langs de deuren in hun wijk gaan. Met hun kerst- en nieuwjaarswens proberen ze wat extra’s te verdienen. Er zijn mensen die het kaartje aanpakken en de voordeur gemeen dichtsmijten met de woorden ‘’En jij ook de beste wensen’’. Ik ben mijn carrière begonnen als krantenbezorger. Ik heb dat ook meegemaakt. Toen wond ik mij er niet over op, maar met terugwerkende kracht word ik nu wel droevig over zo’n houding.
Onze grootste behoefte
‘’De grootste behoefte van de mens is om gewaardeerd te worden’’. Dit schreef H. Jackson Brown eind vorige eeuw in zijn ‘Kleine instructieboekje voor het leven’ dat in Amerika een gigantische bestseller werd. Hij sloeg even over dat we eerst graag eten, drinken en een dak boven ons hoofd willen, maar daarna heeft hij groot gelijk. Waardering is de emotionele brandstof van het leven. De meest succesvolle vrouwen en mannen, miljonairs of wereldleiders kunnen tranen in hun ogen krijgen bij het gebrek aan waardering dat ze voelden van hun ouders.
Ouders
Paul van der Bergh, auteur van onder meer ‘Leven is aangeraakt worden’, beaamt dat volmondig met het citaat ‘’Ouderlijke waardering is voor een kind minstens zo belangrijk als een goede opleiding’’. Je kunt het volgens hem ver in het leven schoppen, maar als je nooit de waarderende blik van je ouders hebt gevoeld, blijft er altijd iets knagen. Zonde natuurlijk want je kunt de tijd niet terugdraaien. Een bizarre opmerking die ik trouwens ooit eens hoorde van een vader was: ‘’Ik ben super trots op mijn zoon. Maar dat laat ik niet blijken hoor. Dan gaat hij maar naast zijn schoenen lopen’’.
Een simpel gebaar
‘’Waardering kan iemand zijn dag veranderen, ja zelfs zijn of haar leven veranderen’’. Dit citaat komt van de Indiase pedagoog Gretta Cousins die in begin vorige eeuw de All India Women’s Conference oprichtte. Ze kwam op voor de achtergestelde vrouwen maar natuurlijk geldt haar uitspraak voor alle genders. We willen allemaal voelen dat we ertoe doen. Dat we iets toevoegen aan het leven van anderen. En dan is soms een simpel gebaar genoeg, aldus oud voetbaltrainer Leo Beenhakker: ‘’Van een schouderklopje is nog nooit iemand geblesseerd geraakt’’. Ronaldo, de beste voetballer ter wereld, verdient een miljoen euro per week maar zonder zo’n klopje is zijn leven blijkbaar minder waardevol.
Aai over de bol
Hoera! Hoera! Hoor ik de spirituele hardliners in mijn achterhoofd juichen? ‘’Zie je nu wel’’, smalen ze, ‘’bij waardering gaat het nooit over geld’’. Ho, ho, ho, niet te snel jullie gelijk willen halen. Denken jullie nu echt dat de krantenbezorger zich meer gewaardeerd voelt door een aai over zijn bol dan door het geld dat mijn vrouw hem overhandigt? Geld kan een heel duidelijk signaal van waardering zijn, heb ik geleerd uit You are A Badass at Making Money van Jen Sincero. Daarin draait het om de vraag hoe iemand zichzelf eigenlijk waardeert. ‘’Wat durf ik voor mijn diensten te vragen?’’
Anderenwaarde
Een van de meest rake citaten van Wayne Dyer vind ik: ‘’Als je voor je eigenwaarde afhankelijk bent van anderen, is het anderenwaarde’’. Dat is er eentje om in je oren te knopen. Begin elke dag met een warme blik in de spiegel en de magische woorden: ‘’Wat ben ik toch een waardevol persoon’’. Dat neemt je omgeving volgens Lao Tse, de stichter van het taoïsme, vervolgens over: ‘’Wanneer je eenvoudig jezelf bent, je eigenwaarde niet afmeet aan anderen, dan zal respect het natuurlijke gevolg zijn’’.
Fonkelnieuwe Playstation
Tot welke bespiegelingen de eindejaarfooi voor de krantenbezorger al niet kan leiden. Met het geld dat hij ontvangt, koopt hij bijna zeker een fonkelnieuwe Playstation. En reken maar dat hij zich op zijn zolderkamer achter een beeldscherm eventjes uitermate gewaardeerd voelt. Aan het eind van de dag loop ik vanuit de douche de slaapkamer binnen. Mijn vrouw brengt achter de make-up tafel haar nachtcrème op. Ik kan het niet nalaten om terloops toch even te informeren naar wat ze heeft gegeven: ‘’En waarmee hebben we hem nu eigenlijk blij gemaakt?’’ Quasinonchalant, zoals alleen vrouwen dat beheersen, draait ze zich om en glimlacht. ‘’Jij hebt hem twintig euro gegeven, lieverd. Die zaten nog in je portemonnee…’’
Word jij als mens gewaardeerd? Heeft iemand dat wel eens laten blijken? Of andersom. Laat jij mensen merken dat je ze waardeert? Laat je reactie achter onder mijn column. Daar kunnen anderen en ik weer van leren.
Prachtig om zo waardering te krijgen!!!
Super gedaan, ik waardeer ook de krantenbezorger en geef hem altijd een mooie zelfgemaakte kaart met een prachtig bedrag er in!
Heel mooi om gewaardeerd te worden al is het maar heel klein
Zelf heb ik dat ervaren en toen ik kinderen kreeg heb ik zoveel mogelijk geprobeerd ze waardering te geven
Helaas brak mijn ex het weer helemaal af en sindsdien(mijn zoon is 36 )duurt dit nog altijd voort
Hij is zeer onzeker over zichzelf en wat ik ook zeg het helpt niet
Pas als zijn vader hem waardeert om wat hij is zal het tij keren
Hele mooie tekst. Heeft mij echt geraakt.
Ik wordt regelmatig gewaardeerd om wat ik doe en wie ik ben vanuit verschillende hoeken. Ik probeer zelf ook mensen, telkens er mij iets opvalt, te waarderen.
Maar het gebrek aan waardering tijdens mijn kindertijd en jeugd blijft zijn sporen nalaten.
Die krantenloper was vast superblij met die e 20.- fooi!!
Ik herken het verhaal van de krantenloper. 🙂
Ook ik heb jarenlang diverse wijken gelopen.
De nieuwjaarskaartjes waren een zeer welkome aanvulling op het salaris!
Alle fooien waren welkom. ook die van 50 cent.
Je kunt tenslotte niet in andermans portemonnee kijken.
Dank voor deze waardevolle gedachte en voor weer een jaar vol van aandacht voor alle leden van de Dagelijkse Gedachte. Alle goeds voor het nieuwe jaar voor jou en je familie Olaf.
Groet uit Singapore 😊.
M.a.w. ” Geef de sleutel van jouw geluk nooit in iemand anders handen.”
Sinds mijn hersenstaminfarct van 2011 ben ik beter in zijn geworden en slechter in doen.
Sindsdien zijn mensen blijer met mij
Ik heb een zelfgemaakte kerstkaart in een plastieken hoesje aan mijn brievenbus gehangen met het opschrift: voor de postbode!
Ik weet dat de waardering die je krijgt als krantenbezorger heel effectief werkt.
Ook als t regent of stormt ga je er door omdat je weet dat de abonnees dat waarderen . Zelfs afgelopen jaar dat het 1 week zo glad was dat je er met geen fiets door kon heb ik de slee gepakt. Kranten erop en lopen maar. Je zou t niet doen als de waardering er niet was, je loopt tenslotte toch een risico op botbreuken, zeker in een buitenwijk van ongeveer 10 kilometer
Ik heb een nee/nee sticker, op mijn brievenbus, kranten, reclameblaadjes krijg ik niet, ook geen kranten bezorgers aan de deur!
Diny weet het; het grootste cadeau dat je iemand kunt geven is; persoonlijke aandacht!!!
Ik geef de kranten meisjes/jongens altijd een extra’tje inderdaad. Niet te veel, gewoon een leuk extra zakcentje. Dat kan al met al nog leuk oplopen, me dunkt. Overigens dacht ik vorige week de bezorger van mijn lokale sufferdje te hebben beloond voor zijn trouwe diensten, bleek het achteraf (toen ik pas op zijn kaartje keek) de reclame-bezorger te zijn geweest (die niet bij mij komt vanwege mijn JA-NEE sticker). Dat vond ik dan toch minder. Ik wil en krijg namelijk geen reclameblaadjes in de bus. Ze moesten verboden worden 😉
Ik heb geen probleem om fooi te geven als waardering, maar als het aanvulling op hun salaris is wel. Neem bv de horeca. Denk dat daar genoeg omgezet wordt. Dan ook personeel goed betalen. Buiten de krantenjongen om, geef ik geen fooi. Wel in landen waar een menu nog normale prijzen heeft.
Zoals altijd, weer een leuke column Olaf! En goeie tip ook, van dat spiegelmomentje in de ochtend om wat zelfwaardering uit te spreken. Die ga ik ook maar eens oppakken!
Thanks 🙂
Oh, en de postbezorger; die krijgt uiteraard altijd wel een extra bijdrage
De krantbezorger of wie dan ook iets geven start meestal van uit je empathie, je leeft met hem mee. Een mooie en bijzondere gave als je die hebt. men egt echte empathie zit in de buik, je krijgt soms zo een gevoel dat je maag zich omdraait bij vreselijk nieuws. Voor de meeste is dit empathie. Maar ik heb geleerd waar e echte empathie zit niet in je buik maar in je portemonnee.
Ja geld is een ruilmiddel dus energie-uitwisseling . Leuke vrouw heb je Olaf!👍
Oh wat zijn de verhaaltjes herkenbaar voor mij. Zelf ben ik als 6e kind in een gezin van 7 opgegroeid. Onze ouders hadden weinig tijd voor ons en daarbij snapte ik ernaar om gehoord te worden… wat heel vaak betiteld werd met ‘je bent lastig’… Dat lastige kind in mij is er op mijn bijna 66ste nog steeds. Daarom verzuim ik zelf niet in het geven van aandacht en waardering aan anderen, zo ook mijn kinderen en kleinkinderen. En waardering geven aan jezelf, is ook een vorm van bewustzijn die zijn tijd nodig heeft.
Het is echt jammer dat we onze waardering en dank verpakken in cadeautjes, aandacht en tijd voor elkaar is het grootste cadeau wat we anderen kunnen geven, En.. die krantenbezorger een fooi geven is voor het goede gevoel wat bij ons zelf opkomt omdat we die persoon wat extra’s geven.
Wat mij heel mijn leven is opgevallen dat sommige beroepen zoals kappers en horeca personeel en ook de krantenbezorger een extraatje of een fooi zouden moeten krijgen. Dat was de regel. Ik zelf heb van 15 tot mijn 20 ste jaar bij de de mensen vlees thuis gebracht via de winkel van mijn ouders. Ik ben lang verbolgen geweest over het feit dat ik nooit een fooi kreeg. Ik voelde dat toch als discriminatie.
mijn dag gaat niet voorbij zonder de “”Dagelijkse Gedachte””
niet elke gedachte vind ik interessant
Jazeker geven wij de krant bezorgers een extraatje. Zeker degene van de dagelijkse krant.
En soms ook van het wekelijkse ” suffertje” zoals ze dat noemen.
Helaas had deze een verkeerd bank nummer opgegeven dus dat lukte niet.
Heel slim geven ” onze” krant bezorgers
tegenwoordig een papiertje met dat nummer erop.
Zeer aan te raden want wij hebben ook bijna nooit contant geld meer in huis 🤔