De aantrekkelijke verpakking oogt overdadig, maar liefst 29 centimeter breed met twee rijen onder elkaar. Deze bevatten elk 27 staafjes chocolade van bijna 10 centimeter lang en zo’n 2 centimeter breed. Mijn hand zweeft er al een minuut bewegingloos boven. ‘’Pak er nou maar gewoon eentje’’, smeekt mijn hoogbejaarde moeder met een gebogen rug. Ze kukelt bijna voorover onder het gewicht van de doos Merci Finest Selection Assorti XL. Toch kan ik maar geen besluit nemen. Zou ik aan aboulie lijden?
Puzzelwoord
Aboulie. Niet veel mensen kennen dit puzzelwoord. Het is de naam van een psychische aandoening waarbij het brein niet in staat is knopen door te hakken. Onze hersenen werken als de ingewikkelde knikkerbanen van het populaire televisieprogramma Marble Mania. Miljarden minuscule knikkertjes, elektronen genoemd, schieten alle kanten op in ons hoofd. Onderweg tikken ze hersencellen waardoor er gedachten ontstaan. Soms komen die knikkertjes niet tot rust in onze brein. Het gevolg is besluiteloosheid.
Rust je in hoofd
Die stoute knikkertjes kunnen je flink in de weg zitten. De Franse politicus Charles Maurice de Talleyrand (1754-1838) concludeerde al in de 18e eeuw: ‘’Niets kalmeert zo zeer als een genomen besluit’’. Het archief van de Dagelijkse Gedachte puilt werkelijk uit van citaten over de kracht van beslissen. Allemaal met dezelfde strekking. Wil je rust in je hoofd creëren? Durf dan een besluit te nemen. ‘’We zijn niet het product van onze omstandigheden; we zijn het product van onze beslissingen’’, luidde het levensmotto van de veel geprezen Amerikaanse motivator Stephen Covey (1932-2012).
Een verrassing
Mijn moeder heeft het inmiddels opgegeven: ”Ik zet de doos wel op tafel. Dan pak je er zo maar eentje uit’’. Ze schuifelt terug naar haar vertrouwde plekje op de stoffen bank, naast het mandje met wol en breinaalden. Het water loopt me intussen in de mond bij de gedachte aan het chocolaatje dat ik ga nemen. Maar welke? Merci maakt het me extra moeilijk want alle staafjes lijken op elkaar. Je ziet van een afstandje alleen aan de kleur of het melk of puur is. De vulling blijft gokken.
Weg wezen! Logisch toch?
Waarom is een besluit nemen toch zo moeilijk? Rationeel bekeken ben je meestal snel klaar. Jarenlang bedrogen door je partner? Weg wezen! Logisch toch? Uitgekeken op je baan. Weg wezen! Logisch toch? Gek van je buren. Weg wezen! Logisch toch? Maar wat fluistert je gevoel in deze situaties? Moet je rekening houden met anderen of kies je voor jezelf? Nee, het nemen van een ingrijpende beslissing is geen sinecure.
In zijn mocassins
Tot het juiste besluit komen, wordt nog een stapje ingewikkelder als anderen zich ermee bemoeien. ‘’Het is niet mijn zaak, maar als ik jou was….’’ Wie kent dit zinnetje niet? Ongevraagde adviezen vertellen in de regel meer over wie ze geeft dan over het probleem van de ander. Een wijs native american gezegde luidt: ‘’Oordeel nooit over een ander vooraleer je 2 manen lang in zijn mocassins hebt gestaan’’. En dat is eigenlijk nog te kort.
Keuzestress
Waarom heet Merci trouwens Merci? Je bedankt iemand niet met deze doos met 54 chocolaatjes. Je zadelt iemand eerder op met verschrikkelijke keuzestress. De door mijn moeder met liefde gezette koffie koelt af in de verkleurde Corneille mok terwijl ik maar blijf weifelen. Zal ik gewoon in het diepe duiken en er op gevoel eentje pakken?
Ap Dijksterhuis
‘’Neeeeeeh, dat moet je juist niet doen!’’ De stem van Ap Dijksterhuis schalt door mijn hoofd. Laatst heb ik filmpjes op YouTube zitten kijken van deze intuïtie professor ‘’Intuïtie werkt niet bij kleine beslissingen’’, beweert hij. ‘’Die moet je rationeel afwegen met voor en tegens. Je intuïtie gebruik je alleen bij grote levensvragen. Dit is maar een chocolaatje Olaf. Je gaat toch geen huis kopen?’’ OK. Punt gemaakt Ap. Ik ga mijn Merci dilemma rationeel en systematisch oplossen.
Nummer Eins
Ik besluit om gewoon links bovenaan te beginnen, net als bij het lezen van een boek. Dan werk ik bij elk bezoekje aan mijn moeder de doos naar rechts af. Zo hoef ik nooit meer een keuze te maken. Opgelucht door mijn besluit pluk ik chocolaatje Nummer Eins uit de doos. Ja je leest het goed. Merci is opmerkelijk genoeg van een Duitse fabrikant. Waarom dan niet gewoon Danke? Maar goed, cellofaantje eraf en hup eindelijk het chocolaatje in het mondje. Smaakpapillen even de tijd geven en genieten…. Mijn moeder kijkt verschrikt op als ze mij plotseling hoort vloeken. JEETJE, OEF, POTVERDIKKE (gekuiste vertaling). Verkeerde keuze. Ik heb precies de Merci gepakt die ik net niet lekker vind.
Danke Ap!
Welke belangrijke keuze heb jij ooit gemaakt? Waar anderen misschien van kunnen leren? Laat hieronder jouw reactie achter.
Toen wij onze twee kinderen verloren , “zei jij als je dit overleeft meisje dan kan je alles overleven”.
Ik ben dit nooit vergeten!.
Ik heb gerouwd tot ik de bodem van mijn verdriet had bereikt.
Ik heb toen besloten dat ik die liefde niet langer in mijn verdriet wilde planten,
Ik zou het in ons huwelijk stoppen, maar ook dat is me ontnomen, door jou ziekzijn en overlijden.
Nu stop ik al mijn liefde
voor jou in mij, lieve zoon
en spreek de wens uit dat jij
nog heel lang mag leven.
Dit raakt mij, zo mooi!
Dank je wel ! Voor je lieve antwoord
My dream came true! Een eigen paard! “Veel miserie en ambras!” was de reactie van wijlen mijn vader. Toch heb ik doorgezet. Ben nog nooit zo gelukkig geweest! (Met uitzondering van de dag waarop ik mijn partner ontmoette.”)
In 2017 kwam Indiana in mijn leven. Was al 2 jaar op zoek naar een passend paardje. Dat heb ik gevonden en ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Ik doe aan natuurlijk paardrijden. De hoefijzers vooraan heb ik laten verwijderen en omdat ze gevoelige voetjes heeft, hebben we vele uren samen doorgebracht om te genezen. Daardoor groeide onze connectie. Wat een fantastisch gevoel!
Bij haar zijn is de beste les in mindfulness. Ze brengt me weer bij de les als de monkey mind begint. Dan is het tijd om me bewust te zijn van mijn ademhaling en de omgeving…
En nu zijn we op zoek naar een huis met een weide. Deze droom wordt zeker waar in 2021!
Ben een 55-plusser en zo zie je maar dat er geen leeftijd staat op het volgen van je hart!
Ik zou zeggen: ga ervoor! The sky is the limit!
Ik heb, als Brabantse, bijna dertig jaar in Venlo gewoond. Heel aardige mensen maar als “buitenlander” kom je er niet tussen. Ik had contacten maar verder niet. Bij iemand thuis komen? Echt niet!
Uiteindelijk was ik het zo beu dat ik heb besloten om terug naar Brabant te verhuizen. Dat heeft bijzonder goed uitgepakt. De mensen zijn hier aardig, slaan niet de deur voor mijn neus dicht en dergelijke.
Vanwege mijn autisme is het lastig om contact te leggen, maar hier maak ik regelmatig een praatje met de buren. Wat in Venlo ook niet gebeurde was gedag zeggen. Hier is dat heel normaal. Het is echt een enorme opluchting om terug te zijn in Brabant. Ik heb het van meer mensen gehoord in Venlo, allemaal Brabanders, allemaal zeiden ze dat ze er niet tussen kwamen. Mijn reactie als ik hoor dat iemand naar Venlo/Limburg wilt verhuizen en daar niet van origine vandaan komt is dan ook: “niet doen”!
Het maken van mijn keuze om te scheiden heeft wel 15 jaar geduurd. Was altijd de underdog, terwijl ik best wel goede kwaliteiten heb (is mij later gebleken). Maar pubers en dan zo’n besluit nemen. Ik was nog maar 45 kg en helemaal op. Ondanks niet veel geld en bijna nog 9 maanden in klein kamertje in huis echtgenoot, ik ene weekend en week, hij andere weekend en week bij de kinderen. Kreeg ik een eigen huis, God wat een rust in dat kleine huisje en daarna nog een baan, ondanks dat ik thuismoeder was al 15 jaar. Mijn oude werkgever zocht iemand en ik was toen goed genoeg geweest om mij weer aan te nemen. Nog later een goede bekende waarmee ik nu al weer 25 jaar samen ben, terwijl ik heb gezegd: nooit meer een man. Dus sukkel niet door en kies voor jezelf en probeer je kinderen zo goed mogelijk te betrekken bij datgene wat voor hen nodig is. Niet altijd een fijne tijd, maar toch….
De belangrijkste keuze die ik onlangs heb gemaakt is de volgende; na jaren gewacht te hebben besloten we om weer een hondje bij ons een thuis te geven. Geen corona/ avondklok hondje, maar een hondje die wij onze Liefde wilde geven. En toen kwam Boris in ons leven!
Een boerenfox van 9 maanden, die ons hele huis op zijn kop zette en ons in een rollercoaster van emoties en gevoelens stortte. Ook werden wij geconfronteerd met het feit dat onze lichamelijke beperkingen veel erger waren dan dat wij toe wilde geven. Boris was voor ons letterlijk en figuurlijk niet te houden! Vele slapeloze nachten en vele gesprekken later kwamen wij in contact met een gezin die wel voor Boris konden zorgen!!! De aller moeilijkste en verdrietigste keuze was om Boris los te laten, maar wij wisten ook dat hij het thuis zou krijgen wat hij zó verdiende en wat wij hem nooit konden geven, met pijn in ons hart lieten wij Boris gaan naar zijn nieuwe thuis. Waar hij heel erg gelukkig is…
Op een gegeven moment in mijn leven kwam ik in een zware crisis terecht: mijn baan als onderwijzeres vroeg het uiterste van mij, in mijn relatie vond ik geen warmte en steun, ik was als kind misbruikt, mijn kinderen ontglipten mij… Ik had het gevoel dat ik met mijn hoogsensitiviteit niet gemaakt was voor deze wereld. Ik zag maar één uitweg: uit het leven stappen. Door een aantal ‘ toevalligheden’ lukte mijn zelfmoordpoging niet. Ik kwam in warme handen terecht, die mij ondersteunden . En plots besefte ik: als ik hier nog nog op de wereld ben, is dat omdat ik hier toch in dit leven moet zijn. Ik besliste om mijn leven bewuster in eigen handen te nemen: ik stapte uit mijn relatie en als bij ‘ toeval’ ontmoette ik de man van mijn leven, ik stopte met lesgeven en ben nu aan de slag met mijn perfectionisme, met mijn kinderen heb ik een fijne open relatie!!! Mijn leven veranderde drastisch en ik ben nu een supergelukkige vrouw omdat ik besliste om WEL voor DIT LEVEN TE LEVEN!
Twéé belangrijke beslissingen: na een hersenbloeding op 59 jarige leeftijd met ernstige handicap als gevolg, ben ik mijn echtgenoot thuis blijven verzorgen en na complicaties door covid-19 op 68 jarige leeftijd, heb ik mijn man in vrede laten gaan. Beide beslissingen uit en met liefde genomen.
Al 47 jaar wonen we in ons mooie vooroorlogse huis. Helemaal geen verhuisplannen. Toch hebben we in vier dagen tijd een rigoureuze beslissing genomen. Onze dochter attendeerde ons op een appartement dat te koop stond. We moesten toch eens gaan kijken en bij binnenkomen hadden we meteen allebei hetzelfde gevoel. Hier kunnen we ons thuisvoelen. De grote buitenruimte gaf letterlijk lucht. En opruimen konden we nooit zo goed,dat is nu geen probleem. Het voelt goed voor ons allebei.
De belangrijkste keuze die ik gemaakt heb is om voor mezelf te kiezen ipv voor mijn relatie.
Hoeveel ik ook van hem hield, ik besefte me dat ik nèt iets meer van mezelf hou.
Ondertussen heb ik de relatie(breuk) een plek kunnen geven en het “nèt iets meer van mezelf houden” is gegroeid tot een “volledige zelfliefde”
Wat ik hiervan geleerd heb is om beter te luisteren naar de mensen om me heen, maar zeker ook naar mijn eigen onderbuikgevoel en hierdoor uiteindelijk meer op mezelf te durven/kunnen vertrouwen