Een gele lijnbus stopt bij de halte. Zes kleuters worden door een hijgende moeder door de klapdeur geloodst. De gezette chauffeur aanschouwt geamuseerd het luidruchtige gezelschap. Als iedereen binnen is, meldt hij de vrouw vriendelijk dat kinderen onder de vijf jaar gratis mogen reizen. ‘’Fijn’’, zegt ze, ‘’dan alleen een kaartje voor mij. Het zijn namelijk drie tweelingen’’. De buschauffeur is even stil en vraagt dan verbaasd: ‘’Krijgt u altijd tweelingen?’’ ‘’Nee hoor’’, antwoordt de vrouw. ‘’De meeste tijd gebeurt er niets’’.
Krappe tweezitter
Dit verhaaltje is afkomstig van Gerald Weinberg, een markante Amerikaanse autoriteit op het gebied van de psychologie achter computersoftware. Het schiet me te binnen als mijn 22-jarige zoon Mink op de krappe tweezitter in ons vakantiehuisje verzucht dat hij Corona nu echt zat is. “Er gebeurt heléééémaal niets’’, kreunt hij wanhopig.
Tijdelijke verblijf
Tijdens het typen van dit stukje lees ik het intro voor aan mijn dochter Kiki. Ze is ook in ons tijdelijke verblijf geperst, in afwachting van haar verhuizing naar Spanje. Wij zijn op zoek naar een nieuwe woning. Kiki is videograaf en ze verschuilt zich achter een enorm beeldscherm, geconcentreerd bezig met de montage van een filmpje. Afwezig reageert ze: ‘’Wat bedoel je nou precies? Heeft ze nog meer kinderen of zo?’’ Staccato klikkend met haar muis wacht ze mijn uitleg niet eens af.
Zes kinderen
Zes kinderen achter elkaar krijgen in vijf jaar is een hele klus. Maar met drie tweelingen schiet je natuurlijk wel op. Bij dit tafereeltje draait het om het begrip ‘altijd’. Vat je ‘altijd’ van de buschauffeur letterlijk op, dan informeert hij of de vrouw de gehele dag door tweelingen aan het baren is. Zo lijkt het een absurde vraag. Maar niet voor computers. Gerald Weinberg leert studenten met dit voorbeeld dat computerprogramma’s vragen letterlijk interpreteren. Altijd is altijd.
Lente
De meeste tijd gebeurt er niets. Als een mantra zingt het door mijn hoofd. Het brengt me bij het bijzondere Zen-citaat: ’De lente komt, stil zittend, niets doend en het gras groeit vanzelf’. Het is een klassieke Dagelijkse Gedachte die ik eens in de paar jaar het voorjaar laat aankondigen. Want ik vind hem werkelijk fantastisch relativerend. De enorme omwenteling van winter naar lente wordt in Zen teruggebracht naar ‘O ja, het gras gaat weer groeien’.
Verslaafd
Onze westerse maatschappij raakt steeds verder verwijderd van het kalme ritme van de natuur. De moderne mens is verslaafd aan gebeurtenissen. Mobieltjes lichten om de paar seconden op met een onbenullig berichtje. Net als brood zijn belevenissen een eerste levensbehoefte geworden. Nieuwsmedia spelen daar handig op in met smakelijk journaals en pittige talkshows. Want als er veel gebeurt, kijken er miljoenen mensen en kunnen de reclameseconden duur worden verkocht.
Tom Sawyer
De meeste tijd gebeurt er niets. Als een mantra zingt het door mijn hoofd. Ken je trouwens deze uitspraak van Mark Twain? ‘Ik ben oud en heb veel problemen gekend, maar de meeste hebben nooit plaatsgevonden’. De schrijver van de legendarische uitgave Tom Sawyer adviseert je hiermee om niet te bang te zijn voor het leven. Want hoeveel ellende gebeurt er nu werkelijk echt?
Werkende ouders
Toegegeven, het wordt nu wel een beetje filosofisch. Want ik vermoed dat werkende ouders met schoolgaande kinderen plus een reeks verplichtingen niet echt het gevoel hebben dat er weinig gebeurt in hun leven. Vaak komen ze met 24 uur in een dag niets eens uit. En als na pakweg 20 jaar de kinderen de deur uit zijn, lijkt het alsof hun leven voorbij is gevlogen.
Imitatie alcantara
Terug naar de roodbruine imitatie alcantara bank in ons tijdelijk onderkomen. Het gezicht van mijn zoon straalt pure radeloosheid uit. Zijn Corona-grens is overduidelijk bereikt, nee, overschreden. Een ouder lijdt mee als hij zijn kind ziet lijden. En dat gevoel wordt nog schrijnender als hij machteloos staat. Ik kom dan ook niet verder dan de lullige opmerking die alleen vaders kunnen maken: ‘’Joh Mink, nog eventjes volhouden’’.
Mooiste jaren
Met vuurspuwende ogen kijkt hij mij aan: ‘’Ik ben student pa. Maar er gebeurt heléééémaal niets in mijn leven. Ik kom niet op de uni. Alle colleges gaan via internet. Ik zie mijn studiegenoten alleen bij tentamens. Niet echt het leukste moment. De hockey gaat niet door en ik kan nergens een biertje drinken. Pa, dit zouden de mooiste jaren van mijn leven moet zijn! Maar in plaats daarvan…’’.
De moker
Ik voel intuïtief dat deze rauwe wanhoopskreet een vernietigend einde gaat krijgen. Want wat geniet ik van de lange avonden samen op de bank. Een abonnement op Ziggo Sport produceert een eindeloze reeks voetbalwedstrijden. Wat kan een vader meer wensen dan ze allemaal met z’n zoon bekijken? Dan valt de moker meedogenloos in mijn ziel. ‘’Pa, dit zouden de mooiste jaren van mijn leven moeten zijn. Maar in plaats daarvan… in plaats daarvan…’’. En dan velt Mink diep zuchtend het vonnis: ‘’… zit ik hier met jou op de bank’’.
We zijn bijna aan het einde van de Corona crisis. Dat hopen we tenminste. Hoe heb jij je tijd noodgedwongen thuis doorgebracht? Er is er ondanks alle ellende misschien ook iets goeds uit voortgekomen? Ik ben benieuwd. Laat hieronder jouw reactie achter.
Terwijl ik stilletjes oud aan het worden ben en er iedere dag een akkefietje groot en klein van ongemakken bijkomt vind ik het oud zijn op zichzelf niet zo slecht.
Er moet niets meer je dag vul je zelf in en alles gaat in slowmotion Vandaag is het zondag maar eigenlijk maakt dit niet veel verschil met de andere dagen alleen dat de winkels gesloten zijn maar nu in Corona tijd maakt ook dit geen verschil
Buiten de angst om besmet te worden is mijn leven niet zo drastisch verandert ik ben een huismus en ben graag thuis ik maak het dan ook gezellig rondom mij zowel binnen als in de tuin Aanstaande woensdag mag ik om mijn eerste prik nog nooit ben ik zo blij geweest een prik te krijgen niet dat ik er bang van ben maar nu zal het mijn angst wegnemen voor besmetting en misschien dodelijk ziek te worden leve de wetenschap en de vooruitgang !
Ik woon in Portugal en de eerste lockdown was mijn dochter en haar vriend die normaal in Frankrijk verblijven mee hier opgesloten Daardoor hadden we een heerlijk samenzijn. Nu deze volgende onzekere periode zijn mijn twee dochters en hun vriend hier bij ons we worden een klein dorpje en hebben veel contact met al onze vrienden en voelen daarom de nadelen van deze lockdown niet. Er is nog een voordeel dat ik veel hulp heb bij de afwerking van mijn huis en dat de kinderen zo een inkomen hebben. Ik tel elke dag men zegeningen.
Dankje corona.
Ik ben allang weduwe en gewend om mijn tijd grotendeels alleen te vullen. Maar nu zijn alle andere activiteiten ook gestopt en moet er iets nieuws verzonnen worden. Via internet is het contact met mijn dochters veel intenser geworden . Ik ben al een leven lang met textiel bezig maar een paar dingen ben ik nooit aan begonnen. Nu wel, sokken breien, jaja wie had dat ooit kunnen denken en ik ben gaan weven. En wat heb ik hier een lol in. Zou anders nooit gebeurt zijn.
Net voordat de boel de eerste keer op slot ging, heb ik mijn kat overgenomen van een echtpaar in een plaats ver weg. Zes weken later had dat niet meer gekund. Ik heb nu dus gelukkig tijdens het hele rottige corona gedoe een maatje. Als er geen contact kan zijn/mag zijn en je bent alleenstaand zoals ik, is het heel vervelend om geen gezelschap te hebben. Ik ben dus super blij met mijn kat.
Ben enorm bij me zelf thuisgekomen
Heb een job gelaten en een nieuwe als vrijwilliger aanvaard
Leef veel bewuster, en geniet ervan
Wat een grappig verhaal met een duidelijke reactie. Herkenbaar. En ja, wij hier ook heel voorzichtig en thuis. Echtgenoot blaaskanker in juni 2019 en ik borstkanker in november 2019. Allebei mochten en konden wij doorgaan met onze chemokuren en bestralingen en zijn beiden begin september gezond verklaard, maar wel heel kwetsbaar vanwege te weinig weerstand. Thuis en buiten dus heel voorzichtig en we hebben het goed zo, met gezin en kinderen en kleinkinderen op afstand in de tuin, aan de voordeur of bij hen in de tuin en aan de voordeur. Mijn redding was het fietsen wat ik normaal elke dag doe en tijdens de eerste 2 dagen na de chemo niet kon vanwege ziek zijn. Maar tijdens 20 dagen bestralingen fietste ik elke dag 12 kilometer heen en weer terug naar het ziekenhuis, je bent totaal 10 minuten binnen. Dat is zonde van de benzine en slecht voor het milieu. Tevens als lid van de Kath.Ouderenbond maak ik veel fietstochten en maak dan foto’s van de routes met de beschrijving hoe er te komen via Google. Dat gaf dus een goed gevoel er ondanks mijn/onze ziektes toch te kunnen zijn voor anderen en hen blij te maken. Zoals ik vaak als reacties op de routes terugkreeg. Je moet er altijd weer zelf iets moois van maken om de dagen door te komen en vandaag dubbel, want ik krijg straks het 1e Pfizer vaccin toegediend en mijn man heeft dit 2 weken eerder al gekregen. Dus positief door en hopen gezond te mogen blijven
Wat een mooi voorbeeld van positief in het leven staan!! Fijn om een volgende coronadag mee te starten. Dankuwel! En veel positieve energie ook voor jullie!
Beste Lut, Dank je wel. Positieve energie is zo belangrijk en jij geeft het nu ook weer door.
Hoi Olaf, ik ben wel benieuwd hoe jij “het einde” van de Coronacrisis voor je ziet… dat is dan voer voor een volgend stukje misschien, als het lukt daar een mooie draai aan te geven. Maar mijn ervaring met deze periode is samen te vatten in: vervreemdend, verrijkend en verstillend. Het is voor mij een tijd van transformatie over de hele (wereld-)samenleving. Gelukkig niet alleen een transformatie naar de van boven opgelegde nieuwe gewoontes, maar ook een naar nieuwe banden en netwerken, verdiepende contacten en hoop op een heel ander tijdperk dankzij een enorm breed gedragen vertrouwen dat het niet van een paar mensen hoeft af te hangen wat er gaat gebeuren. Én een goed contact met onze puberdochter die gelukkig heel mooi haar draai vindt tussen de contacten die ze heeft kunnen vasthouden in de tijd van geen-schoolbezoek geen-vriendinnenbezoek geen-feestjes en geen-sociale-mogelijkheden-in-real-life. Ze hoeft niet op de bank te zitten als ze dat niet wil. En wij hoeven ook niet voor de tv te hangen, gelukkig maar, fijn de natuur in is ook mogelijk.
Ik ben alleenstaand, al aardig wat jaartjes. Gezinsleven is in de beginjaren van 2002 gestopt.
Kind de deur uit en manlief stapte op.
Gezondheid is ook niet al te best, daardoor ben ik wel gewend aan bepaalde beperkingen. Misschien is dit nu wel een voordeel, acceptatie hoort er al lang bij in mijn geest.
Waar ik wél blij mee ben: de
Buurvrouwenbubbel waar ik toe behoor. Daarnaast mijn vele kontakten dankzij vriendschappen waaronder langjarige.
Ik heb mezelf getrakteerd op Netflix. Dat wel.
En verder: moed houden.
En de jongeren die klagen: logisch. Maar wees blij dat je als jonge Nederlander straks gewoon weer vrolijk verder kunt gaan met je leven, en dst je niet in een oorlogsland bent geboren en getogen
Én mijn twee katten.
Voor mij vind ik dit een heerlijke tijd. De rust en toch eigenlijk alles kunnen. Wandelen fietsen lekker koken. Ik mis mijn wekelijkse yoga en naar de sauna. Dat komt wel weer.
Ik volgde eerst al het nieuws erover, tot aan de praat programma’s toe, ben daar mee opgehouden. Zoveel negativiteit.
Dit was het stukje wat mij betreft. Begrijp dat het voor degene die zijn werk stil ligt het een ander verhaal is. Begrijp ook dag het voor jongeren niet fijn is om niet volledig te kunnen sporten en studeren. Wij kunnen ook niet alles doen, naar heb wel een fijne jeugd gehad. Weekends bij je ouders op de bank zitten is jou niet hoe je het graag wilt.
Hoop dag met een beetje goede wil van iedereen om het laatste stukje nog vol te houden. Niet voor mij zelf, maar zal blij zijn dat allemaal scholen weer normaal open zijn en de zorg wordt ontlast. Ik hou ook niet van vaccineren, maar doe het wel. Als dat de sleutel is… ik ga nog even genieten van mijn wandeling en hoe mooi de natuur zich ontpopt
In deze coronatijd heb ik de onvoorwaardelijke liefde van mijn vriendinnen leren kennen , die niets te veel vinden om voor mij te doen terwijl ik als chronisch zieke niets daadwerkelijks terug kan doen. Ook heb ik de hartverwarmende liefde van mijn kinderen nóg meer ervaren door hun intense bezorgdheid en grote angst, dat ik besmet zou worden. Ook mijn zus is mede door corona veel dichter naar mij toegegroeid. Ik zegen de smartphone vanwege het kunnen appen en videobellen waardoor ik me niet zo eenzaam hoef te voelen. Alles heeft twee kanten, ook een crisis als deze. Jongeren/studenten moeten daar w.s. nog achter komen als hun leven werkelijk tot (volwassen)bloei is gekomen. Het ‘jonge’ volk wil brood en spelen maar zonder een rijk innerlijk leven raakt het daar uiteindelijk op uitgekeken.
Het is een idee om ’s nachts naar de middelbare school/universiteit te kunnen gaan.
Ook een 24 uur’s maatschappij zal vast spoedig komen.
Denk eens aan de voordelen.
Life is like a sea saw it’s goning up and down all the time, welnu go with the flow en je zult zien dat het window of opportunities zich voor jou opent! Dus ja, corona bracht veel wat voorheen aan mij voorbij ging. Tijd voor mijzelf, het bos in, wandelen, lezen en vooral niet de wereld van de media in me opnemen. Een beetje in mijn eigen bubbel blijven. Heerlijk!
Er gebeurt helemaal niets doet mij denken aan mijn mantra: niets doen. Zo vaak als we geconfronteerd worden met een ‘probleem’ gaan we meteen hard nadenken over wat we moeten DOEN, want we moeten toch echt iets doen. Maar uiteindelijk merk ik dat als het me lukt om niets te doen het probleem zich vanzelf oplost. Het is niet zo dat ik alleen maar op de bank ga zitten en wacht tot het probleem zichzelf heeft opgelost, maar er is zo’n groot verschil met het idee dat jij degene bent die iets moet oplossen, iets moet doen.
Dus Niets Doen, want de meeste tijd gebeurt er ook niets…
Het jaar 2020 heeft me heel veel goede dingen opgeleverd. Ik was op een slag al mijn verplichtingen kwijt. Mijn agenda was leeg. Ik heb het fietsen ontdekt in het heuvelland en de natuur door een ander perspectief gezien. Ik heb genoten. Er waren voldoende gelegenheden om een broodje to go te nemen met een kop koffie erbij. Ook dat heeft zijn charme. Mijn motto is……Elke dag een highlight, en is die nog zo klein. Het gaat jullie goed. Doris
Ik kan ze nog niet vinden, die goede dingen die eruit voort zijn gekomen. Maar dat is vaak met groei: dat je op het moment zelf denkt “wat moet ik on godsnaam hieruit leren?!” en dat je dat een flinke tijd later pas weet. Dus heb ik vertrouwen in Het Leven. En tegelijkertijd voelt het allemaal maar schraal.
2020 was voor mij het jaar waarin ik uit mijn relatie stapte met een narcistische man. Wat was het veel voor mij om met hem samen te wonen terwijl ik geen ‘uitvlucht’ had naar mijn yogalessen en schilderclub.
Sinds oktober woon ik weer alleen en het is een verademing! Zelfs met de maatregelen waar we ons allemaal aan moeten houden.
Wat ben ik gelukkig en wat is het een rijkdom dat ik kan schilderen! Ik begon met het schilderen van de muren in mijn slaapkamer…..ik slaap nu in de duinen 🙂 en van lieverlee ben ik weer schilderijen gaan maken. Tijd genoeg om te oefenen en me te verbeteren. En nu ben ik bezig met het eerste schilderij dat ik in opdracht maak, een kinderportret.
Het Universum meent het goed met mij.
Ik heb de zolder en kelder onder handen genomen. Iets wat ik altijd maar uitstelde omdat er altijd vele leukere dingen te doen waren met vriendinnen. Nu ben ik zo blij dat mijn zolder en kelder opgeruimd zijn.
Ik heb t mediteren herontdekt!
Ik geniet van de rust en fiets en wandel met m’n man en vriendinnen. Ik mis niet echt veel.. knuffels krijg ik genoeg. Er is niet opvallend veel veranderd ( ik ben met pensioen) en geniet van m’n leven.
Het meest lastige vind ik t gedoe over t vaccineren ( ik wil t niet) en probeer elke dag zoveel mogelijk in t nu te zijn. Dat helpt altijd. Ik lees elke dag de dagelijkse gedachte die me af en toe bevestiging geven. Ik volg Eckhart Tolle en Deepak Chopra. Ik heb ook diverse webinairs gevolgd( Mahatma Revier/ Henk Franssen) en heb heel veel tijd, zonder verplichtingen( die ik ook niet meer hoef van mezelf!) dus ondanks alles toch n mooie tijd.
Een geweldig stukje voor deze zondag ochtend.
Hier kan ik mijn dag fijn mee door komen, bedankt.
Wat ik geleerd heb is helemaal relaxed te genieten van een onverwacht bezoekje. Vóór corona was ik bij onverwacht bezoek vaak wat ongedurig, ik had die dag nog zoveel op de planning staan. Nu neem ik de tijd, want die is er genoeg, en geniet met volle teugen van het gesprek. Maak er eventueel nog een lunch of etentje achteraan. Dit genoegen, dit relaxte houd ik er de rest van mijn leven in. Echt contact met mensen gaat vóór alles.
Ik vind ze enorm zielig hoor, die – meestal – mannen van middelbare leeftijd die verzuchten dat hun studiejaren de mooiste tijd van hun leven waren. Dan is je leven al vroeg voltooid.
Maar gelukkig gaat dat je zoon niet overkomen, dankzij corona.