‘’Wat? Kost zo’n klein doosje bijna 28 euro?’’ Met overslaande stem uit ik mijn verbazing. ‘’Weet u wat een wormenpil voor mensen kost? Een euro!’’ De kassamedewerkster van de dierenwinkel tuurt geïrriteerd over mijn schouder naar de lange rij klanten. ‘’Wij zouden het ook liever anders zien, meneer’’, spreekt me ze professioneel assertief toe. Vervolgens overhandigt ze me het kassabonnetje met een blik van ‘en nu wegwezen’.
Slim inspelen
De wit met blauwe verpakking telt 4 pilletjes voor de hond, omgerekend dus 7 euro per stuk. Dat is 700% vergeleken met hetzelfde medicijn voor de homo sapiens in de apotheek, ook niet de goedkoopste instelling. Maar dierenpharmaceut Elanco doet met zijn hoge prijs niets anders dan slim inspelen op de onvoorwaardelijke liefde van baasjes voor hun huisdieren. Ook ik wil het beste voor Ramos, mijn trouwe bouvier.
Geen groter geschenk
Bij onze Dagelijkse Gedachte komen niet vaak citaten over huisdieren voorbij. Daar moet ik eens wat aan doen. Maar een beetje surfen op het internet levert een interessante collectie op. Zelfs grote schrijvers hebben zich uitgelaten over de liefde voor hun huisdier. Charles Dickens bijvoorbeeld met: ‘’Er bestaat geen groter geschenk dan de liefde van een kat’’. Of de humoristische Amerikaanse schrijver Josh Billings: ‘’Je hond is de enige op aarde die meer van je houdt dan dat je dat zelf doet.’’
Charles de Gaulle
Uit deze twee quotes tekent zich af dat er hondenmensen bestaan en kattenmensen. En in deze gender neutrale tijd mag ik de hondenkattenmensen (wat een lang woord) natuurlijk niet onvermeld laten. Met z’n allen hebben ze gemeen dat ze onvoorstelbaar veel houden van hun huisdieren, soms zelfs meer dan van mensen. De legendarische Franse staatsman Charles de Gaulle bekende ooit: ‘’Hoe beter ik de mensen heb leren kennen, hoe meer ik ben gaan houden van honden’’.
Antropomorfisme
Op dit sentiment speelt Elanco handig in. De pillenproducent weet dat dierenliefhebbers eerder droog brood eten dan dat ze hun huisdier medicijnen ontzeggen. Dieren zijn deel van de familie. Want de moderne mens, minus natuurlijk de nuchtere boeren van Caroline van der Plas, lijdt in toenemende mate aan antropomorfisme, het toekennen van menselijk eigenschappen aan dieren.
Geniale woorden
Ik ben ook een antropomorfist. ’s Morgens vroeg in het park trakteer ik Ramos op luide betogen. Hij luistert geduldig, kijkt me met zijn bruine ogen begrijpend aan en tilt vervolgens relativerend zijn poot op tegen een boom. Of zoals de Amerikaanse schrijver Christopher Morley het ooit zo treffend verwoordde: ‘’Niemand waardeert mijn geniale woorden meer dan mijn hond’’. Soms word ik tijdens zo’n monoloog onverhoeds verrast door een andere vroege wandelaar. Dan gris ik snel mijn iPhone tevoorschijn om een intens telefoongesprek te simuleren.
Onverdraagbaar
Terwijl ik mezelf dit zie neerschrijven, realiseer ik me dat ik inderdaad geen partij ben voor de marketeers van Elanco. Geen haar op mijn hoofd heeft eraan gedacht om de peperdure Milbemax pilletjes met zuinige blik bij de kassa achter te laten. Ramos zou toch eens last krijgen van darmkrampjes. Alleen al de gedachte aan zoiets verschrikkelijks is onverdraagbaar. En zo denken miljarden op de aardbol. Kassa voor Elanco.
Yorkipoo
‘’Hee Olaf, leuk feitje over die wormenpillen voor je hond. Maar vanwaar die parate kennis van de prijs voor mensen?’’ Ik hoor het je als lezer al vragen en ik wil niet dat er geheimen tussen ons in staan. De foto bij dit stukje is van Sunny, de puppy Yorkipoo van mijn dochter Kiki. Op een avond moest ze weg voor werk. ‘’Blijf jij maar bij opa. Je bent nog te jong om mee te gaan’’, legt ze Sunny uit. Ofwel, de overtreffende trap van antropomorfisme! Dus Sunny en opa lekker samen op de bank, ik languit op mijn rug en Sunny ritmisch deinend op mijn buikje.
Puppycontrole
Blijkbaar ben ik even ingedut want op een gegeven moment voelde ik dat mijn vrouw mij wakker kuste. Haha, je raadt het al. Het is niet mijn liefhebbende echtgenote maar Sunny die enthousiast mijn lippen likt. Vertederd geef ik hem een knuffel en zet de tv aan. Niet meer over het voorval nagedacht tot Kiki later in de week thuiskomt van de puppycontrole. ‘’Hoe is het gegaan?’’, vraag ik haar. ‘’Sunny groeit goed. Hij heeft zijn laatste vaccinatie gehad. O ja, en de dierenarts heeft wat wormpjes ontdekt in zijn ontlasting. Sunny heeft er iets voor. Ze heeft gezegd dat ik me niet in mijn gezicht moet laten likken want dan krijg ik ze ook’’. Ik laat niets blijken en de volgende dag ben ik toch maar even naar de apotheek gegaan.
Heb jij een bijzondere band met je huisdier (gehad). Ik ben benieuwd naar je verhaal. Laat hieronder jouw reactie achter.
Houden van (huis-) dieren zegt “iets” / toont iets / over de betrokken persoon, en ook andersom; het zegt “iets” / toont iets / wanneer een mens een hond of een kat in zijn buurt, niet kan uitstaan. Met dat “IETS” wil ik voorzichtig blijven; het is niet – ‘de’ of ‘mijn’ – bedoeling om te veroordelen. – Ik heb in het verleden (tot november 2011) altijd een hond bij mij gehad; met een uitgesproken voorliefde voor (Schotse) Collies.(nu kan het niet meer wegens te ziek) Bij honden is “onvoorwaardelijkheid” een evidentie; wanneer ze hun baasje zien is het staart kwispelen, zachtjes de voorpoten van de vloer heffen (sommige honden zijn daar niet zo zacht in; kunnen hierin desgewenst veel in bijleren; ze maken allerlei geluiden die hun blijdschap uitdrukt; enz. Dit is een “spiegel” over Levensingesteldheid, Levenshouding, … een oproep om als mensen elkaar onvoorwaardelijk graag te zien … je mag bv. gerust een eigen en zeer verschillende mening hebben over van alles en nog wat maar dat hoeft helemaal geen obstakel te zijn betreffende dat onvoorwaardelijke “graag zien”. (je kan dit zelf aan- en invullen: respect; waardering; steunen indien nodig EN toelaten dat een ander jou steunt, indien nodig; enzoverder, enzovoort.
Mijn Stabijhond heette Sjochmar, zijn bijnaam was ‘Myn Skaad’ (=mijn schaduw).
Waar ik was, was hij thuis, zonder tijdslimiet.
Waar hij was, heerste pure liefde, warmte, rust.
Als hij naar me toe kwam lopen, wist ik al wat hij wilde: bij me liggen, een koekje, drinken op, naar buiten, etc.
Hij is 14 jaar geworden.
Nu 6 jaar geleden, heb ik hem laten inslapen.
Al 6 jaar is zijn foto, de schermafbeelding op mijn telefoon.
En ook na 6 jaar, als ik langere tijd aan hem denk of naar zijn foto kijk, stroom ik over van geluk (huilen dus), om de enorm fijne, warme, liefdevolle herinnering!
Huil niet omdat hij er niet meer is, glimlach omdat hij er was.
Zo vier ik zijn leven en daarmee mijn leven/het leven.
Leuk verhaal, zeer onderhoudend en vlot geschreven maar waarom moet er tegenwoordig te pas en te onpas een opmerking worden gemaakt over genderneutraliteit? (En ja, dat is één woord, geen spatie.) Ik zal je niet vermoeien met de jarenlange worsteling die ik zelf op dit gebied heb gehad en het feit dat mijn kind zichzelf een poosje kwijt is geweest om dezelfde reden maar ik vind het erg onsmakelijk om iedere keer van wildvreemden een sneer te krijgen. Ik hoef je niet uit te leggen dat honden- of kattenliefhebberij niks te maken heeft met je gendergevoel.
Nu ik dit zo allemaal lees wil ik toch wat vertellen over mijn poezemeisje Sofie.
Ik haalde haar met 4 jaar uit het asiel. Ze had een prachtig lief koppie en we zijn totaal 13,5 jaar samen geweest. Ze was dus bijna 18 jaar.
Ze was er altijd, ze was mijn huisgenoot. Had inderdaad wel wat mankementjes die aardig wat geld kosten maar daar is bij mij nooit enige twijfel geweest of ik dat moest laten behandelen. Gewoon gedaan, met alles terwijl ik een minimuminkomen had.
We waren een koppel, we woonden samen en ze sliep op mijn voeteneind. Er waren vaste rituelen en toen haar ogen het lieten afweten, de dierenarts wist ook niet wat en hoe ben ik gestopt met onderzoeken laten doen. Blind niet weten wat er gebeurt wilde ik haar niet aandoen op 17 jarige leeftijd.
Thuis, op haar eigen fleeceplaid heeft de dierenarts haar in laten slapen en heeft een lieve buurvrouw me met haar de volgende dag naar het crematorium gereden.
Wat een verdriet, zo lang, zoveel. En nog steeds speelt het nu en dan op. Mijn liefje. (de tranen stromen weer)
Fijn dat het hier eens over ‘onze beestjes’ gaat.
6 jaar geleden haalden wij ons hondje op uit het asiel. Hij werd bij zijn vroegere bazen zwaar mishandeld. Het is ongelofelijk hoeveel liefde wij van onze Kito nu krijgen. Hopelijk mogen we nog lang genieten van onze schat.
Zes jaar geleden hebben wij een asielhondje geadopteerd
Echt een schat die ons enorm veel liefde geeft.
Hopelijk mag hij nog lang bij ons blijven.
Voor mij is mijn hond altijd een hond gebleven. Niet dat ik niet van haar hield, maar ik heb haar nooit op mijn bed of bank laten liggen.
Zij had haar eigen plek waar ze zich heel goed voelde.
Op het einde van haar leven heb ik haar niet langdurig laten lijden, alvorens de grote stap te zetten.
En ja, wormkuren heeft ze ook gehad: ik weet niet meer de prijs. 😉
Dat Beagles eigenwijze donderstenen zijn, wist ik wel, maar Joplin is een super dondersteen!
Nu heeft ze weer een nieuw truckje; de koelkast opendoen en er van alles uitpikken! Ik heb al een six-pack flesjes voor de deur gezet, maar die duwt ze gewoon opzij! Ik ga er een slot op maken. Ik kan er niet echt boos om worden en moet wel lachen, om haar streken, als je daar niet tegen kan, moet je zeker geen Beagle in huis halen!
Beagles zijn fantastische honden, ze zijn ontzettend lief, trouw, vriendelijk en….een sterke eigen wil, ze zullen nooit iemand kwaad doen, maar ik weet zeker, als er iemand mij kwaad wil doen, dat ze mij verdedigt!
Ik zou geen hond (Beagle) meer kunnen missen!!!!!!
Wat een prachtig en liefdevol verhaal . Jij en je dochter weten dat ik leef voor mijn 3 honden en dat er 1 daarvan mijn alles is mijn zielsverwant waar ik ben daar is hij .We zorgen dagelijks voor elkaar .Ik heb toen het geluk gehad dat ik mee mocht doen met een interview van zomertour bij jullie iets waar ik nog zo dankbaar voor ben dat ik kon laten zien hoeveel Willy mijn buddy hulphond voor mij betekend . En uiteraard hou ik ook zielsveel van mijn andere 2 kleine mannetjes maar omdat Willy altijd bij mij is , is onze band heel sterk en bijna uniek te noemen .Vorig jaar moest ik een dag opname doen voor een hersenonderzoek daar kon Willy niet bij zijn want mocht 24 uur niet naar buiten en op de kamer blijven en toen die dag voorbij was en ik weer thuis kwam leek het net voor Willy of ik niet 1 dag was weggeweest maar 10 jaar hij volgde me overal zo bang dat ik weer weg ging . Dieren liefde is zo onvoorwaardelijk ik durf echt te zeggen dat ik dankzij Willy kan leven en niet zonder hem zou kunnen . Heel veel geluk met jullie puppy