Bij mijn vaste ochtendroutines hoort het klaarleggen van de krant voor mijn vrouw. Voordat ik begin aan het eerste rondje met mijn hond raap ik het ochtendblad bij de voordeur op en leg deze op de eettafel. Meestal gedachteloos maar soms valt mijn oog op een half gevouwen krantenkop op de voorpagina. ‘’Werken met de handen meer waard dan…’’ lees ik deze keer vluchtig. En als ik de voordeur uitloop, vul ik in: ‘’… dan een kantoorbaan’’. En zo ontstaat er een mooi thema voor een wandelmeditatie. ‘Waarom ben ik eigenlijk geen timmerman geworden?’

Duister spel

Ik kuier graag ongestoord in de vroege ochtendschemer door het park. Weinig andere hondenbezitters wagen zich aan het duistere spel van schaduwen en onheilspellende geluiden. Maar voor mij is het een ideaal decor om ongestoord te spelen met mijn gedachten. Met maar één belangrijke spelregel: ‘’Geloof niet alles wat je denkt’’. Deze zin werd een keer ingestuurd als Dagelijkse Gedachte. De inzender had hem gelezen op een bumpersticker. De auteur is mij tot nu toe onbekend.

Joop den Uyl

Waarom ben ik niet met mijn handen gaan werken? Waarom ben ik geen timmerman geworden? Ligt het niet voor de hand om deze vraag bij je ouders te leggen? Ouders willen het beste voor hun kinderen. Ze ‘helpen’ hen daarom graag een beetje met hun schoolkeuze. In mijn jeugd, zeventig-tachtiger jaren van de vorige eeuw leefde de noeste arbeider nog. Deze gewone man werd destijds vertegenwoordigd door de Partij van de Arbeid, onder bezielende aanvoering van de legendarische Joop den Uyl. Wie met zijn handen werkte, maakte lange dagen, in weer en wind en werd zwaar onderbetaald. Welke ouder wil dat voor zijn kinderen?

Hoger inkomen

Ooit heb ik trouwens een Dagelijkse Gedachte van Joop den Uyl verstuurd. Ik ken m nog uit mijn hoofd: ‘’Lang heb ik mij gedragen alsof de wereld van mij afhing’’. Rooie Joop was nog een oprechte rooie drammer. Later kwam hij tot het inzicht dat hij niet alle misstanden kon aanpakken. Maar Joop heeft een halve eeuw geleden zonder twijfel de emancipatie van de arbeider ingeluid. Nu zijn vele handenwerkers trotse ZZP’ers met een hoger inkomen dan de deftige bankklerk.

Plezier in je werk

Ramos is in dit jaargetijde om zeven uur ’s ochtends bijna onzichtbaar tussen de struiken. Sommige baasjes versieren hun hond met een lichtgevende halsband om ze in het schemer beter te kunnen onderscheiden. Maar ik laat Ramos lekker anoniem genieten van alle geurtjes. Hij daagt vanzelf wel op vanuit de duisternis. Ik vervolg mijn wandelmeditatie met een gedachte van Dale Carnegie (1888-1955). Deze Amerikaanse schrijver schreef en sprak vaak over werk. Zijn mantra luidde: ‘’Succes in je werk is onmogelijk zonder plezier in je werk’’.

Buitenlucht

Ik glimlach in mezelf? Hoe zou de wereld eruitzien als iedereen die met tegenzin naar zijn werkt gaat lekker thuis zou blijven? ‘’Moeten ze zeker doen Olaf’’, galmt de Vlaamse dichter Frederik Clijmans (1893-1969) vanuit het archief van de Dagelijkse Gedachte. ‘’Want ik zei altijd: Ga in je werk op, niet eraan ten onder.’’ Een aantal jaren geleden prikkelde ik mijn volgers met: ‘’Welk werk zou je doen als het niet voor het geld was?’’ Zouden veel bureaustoelers niet liever de handen uit de mouwen steken? Lekker in de buitenlucht als boer, loodgieter, postbezorger of inderdaad als timmerman? Hun vroegere argument ‘meer salaris met een stoel’ is niet meer van toepassing. Ze gaan er juist op vooruit in de buitenlucht.

Andere plannen

Het einde van het park komt in zicht. De mantra van mijn wandelmeditatie ‘Waarom ben ik geen timmerman geworden?’ dooft langzaam uit. En Olaf? Ik zie de vraagtekens van de lezers al voor me. Ik zou het jullie niet echt kunnen zeggen. Het leven loopt zoals het loopt. Of zoals Beatle John Lennon (1940-1980) het zei: ‘’Het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt’’.

Dampende poep

Ramos duikt op uit de bosjes als ik fluit. Ik lijn hem aan en stap de stoep op. We lopen nog geen twintig meter of hij hurkt bij een lantaarnpaal. Ongegeneerd bevrijdt Ramos zich van zijn ontlasting. Keurig opruimen, Olaf! Slechts beschermd door een flinterdun plastic laagje knijp ik in de dampende poep. Met weggedraaide neus knoop ik het zakje behendig dicht en prop het nonchalant in één van de zakken van mijn Didrikson parka. Omgerekend verricht ik dit klusje zo’n duizend keer per jaar. Wie beweert er eigenlijk dat ik niet met mijn handen werk … ?

En werk jij met plezier of heb je altijd met plezier gewerkt? Of heb je het zwaar gehad in je baan? Ik ben benieuwd. Laat hieronder je reactie achter.