Bij mijn vaste ochtendroutines hoort het klaarleggen van de krant voor mijn vrouw. Voordat ik begin aan het eerste rondje met mijn hond raap ik het ochtendblad bij de voordeur op en leg deze op de eettafel. Meestal gedachteloos maar soms valt mijn oog op een half gevouwen krantenkop op de voorpagina. ‘’Werken met de handen meer waard dan…’’ lees ik deze keer vluchtig. En als ik de voordeur uitloop, vul ik in: ‘’… dan een kantoorbaan’’. En zo ontstaat er een mooi thema voor een wandelmeditatie. ‘Waarom ben ik eigenlijk geen timmerman geworden?’
Duister spel
Ik kuier graag ongestoord in de vroege ochtendschemer door het park. Weinig andere hondenbezitters wagen zich aan het duistere spel van schaduwen en onheilspellende geluiden. Maar voor mij is het een ideaal decor om ongestoord te spelen met mijn gedachten. Met maar één belangrijke spelregel: ‘’Geloof niet alles wat je denkt’’. Deze zin werd een keer ingestuurd als Dagelijkse Gedachte. De inzender had hem gelezen op een bumpersticker. De auteur is mij tot nu toe onbekend.
Joop den Uyl
Waarom ben ik niet met mijn handen gaan werken? Waarom ben ik geen timmerman geworden? Ligt het niet voor de hand om deze vraag bij je ouders te leggen? Ouders willen het beste voor hun kinderen. Ze ‘helpen’ hen daarom graag een beetje met hun schoolkeuze. In mijn jeugd, zeventig-tachtiger jaren van de vorige eeuw leefde de noeste arbeider nog. Deze gewone man werd destijds vertegenwoordigd door de Partij van de Arbeid, onder bezielende aanvoering van de legendarische Joop den Uyl. Wie met zijn handen werkte, maakte lange dagen, in weer en wind en werd zwaar onderbetaald. Welke ouder wil dat voor zijn kinderen?
Hoger inkomen
Ooit heb ik trouwens een Dagelijkse Gedachte van Joop den Uyl verstuurd. Ik ken m nog uit mijn hoofd: ‘’Lang heb ik mij gedragen alsof de wereld van mij afhing’’. Rooie Joop was nog een oprechte rooie drammer. Later kwam hij tot het inzicht dat hij niet alle misstanden kon aanpakken. Maar Joop heeft een halve eeuw geleden zonder twijfel de emancipatie van de arbeider ingeluid. Nu zijn vele handenwerkers trotse ZZP’ers met een hoger inkomen dan de deftige bankklerk.
Plezier in je werk
Ramos is in dit jaargetijde om zeven uur ’s ochtends bijna onzichtbaar tussen de struiken. Sommige baasjes versieren hun hond met een lichtgevende halsband om ze in het schemer beter te kunnen onderscheiden. Maar ik laat Ramos lekker anoniem genieten van alle geurtjes. Hij daagt vanzelf wel op vanuit de duisternis. Ik vervolg mijn wandelmeditatie met een gedachte van Dale Carnegie (1888-1955). Deze Amerikaanse schrijver schreef en sprak vaak over werk. Zijn mantra luidde: ‘’Succes in je werk is onmogelijk zonder plezier in je werk’’.
Buitenlucht
Ik glimlach in mezelf? Hoe zou de wereld eruitzien als iedereen die met tegenzin naar zijn werkt gaat lekker thuis zou blijven? ‘’Moeten ze zeker doen Olaf’’, galmt de Vlaamse dichter Frederik Clijmans (1893-1969) vanuit het archief van de Dagelijkse Gedachte. ‘’Want ik zei altijd: Ga in je werk op, niet eraan ten onder.’’ Een aantal jaren geleden prikkelde ik mijn volgers met: ‘’Welk werk zou je doen als het niet voor het geld was?’’ Zouden veel bureaustoelers niet liever de handen uit de mouwen steken? Lekker in de buitenlucht als boer, loodgieter, postbezorger of inderdaad als timmerman? Hun vroegere argument ‘meer salaris met een stoel’ is niet meer van toepassing. Ze gaan er juist op vooruit in de buitenlucht.
Andere plannen
Het einde van het park komt in zicht. De mantra van mijn wandelmeditatie ‘Waarom ben ik geen timmerman geworden?’ dooft langzaam uit. En Olaf? Ik zie de vraagtekens van de lezers al voor me. Ik zou het jullie niet echt kunnen zeggen. Het leven loopt zoals het loopt. Of zoals Beatle John Lennon (1940-1980) het zei: ‘’Het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt’’.
Dampende poep
Ramos duikt op uit de bosjes als ik fluit. Ik lijn hem aan en stap de stoep op. We lopen nog geen twintig meter of hij hurkt bij een lantaarnpaal. Ongegeneerd bevrijdt Ramos zich van zijn ontlasting. Keurig opruimen, Olaf! Slechts beschermd door een flinterdun plastic laagje knijp ik in de dampende poep. Met weggedraaide neus knoop ik het zakje behendig dicht en prop het nonchalant in één van de zakken van mijn Didrikson parka. Omgerekend verricht ik dit klusje zo’n duizend keer per jaar. Wie beweert er eigenlijk dat ik niet met mijn handen werk … ?
En werk jij met plezier of heb je altijd met plezier gewerkt? Of heb je het zwaar gehad in je baan? Ik ben benieuwd. Laat hieronder je reactie achter.
Hi Olaf, ja heel herkenbaar syndroom ! In mijn werkzame leven ben ik zoveel mensen tegen gekomen die me altijd vertelden hoelang ze nog moesten werken tot aan hun pensioen ! Wat een afschuwelijke gedachte leek me dat en nam me voor om het voor mezelf nooit zover te laten komen. Heb een aantal banen en opleidingen gehad en stopte altijd met werken als ik er geen blij gevoel meer aan overhield en ging dan weer verder zoeken. Op 45-jarige leeftijd ben ik gaan studeren en ben vorig jaar op mijn 60ste gepromoveerd in Forensische Psychology. Ik ben gelukkig met wat ik doe, heb een rijk leven en geniet van elke dag en wens dat iedereen toe !
Wat herkenbaar is dit. Van de 7 kinderen, waarvan ik de middelste ben, gingen de eerste 3 automatisch naar ambachtschool en huishoudschool. Ik was de 1e dien naar de MULO mocht en na mij ook de andere kinderen. Maar ja, met een MULO diploma hoor je wel naar kantoor te gaan natuurlijk.
Toen rond 1968, heb ik in 1 1/2 jaar tijd, 3 kantoorbanen gehad. De een nog minder motiverend dan de andere. Toen ineens niet aangenomen dus even zonder baan, wat thuis niet werd gewaardeerd. Gelukkig een buurmeisje die in een medisch speciaalzaak werkte vroeg of ik bij hen in de zaak wilde komen werken, ze zochten nog personeel. Daar heb ik tot aan mijn trouwen gewerkt en na de bevalling voor 2 kinderen gezorgd. Maar mocht in 1989 weer terugkeren, kinderen groot genoeg en wat een heerlijk werk. Steunzolen, corsetten. borstprothes, zelfs brilmonturen aangemeten in die eerste jaren. Vanaf 1989 in hetzelfde bedrijf de stoma- en incontinentie afdeling, contact met inkopers van grote ziekenhuizen en zelfs manager geworden. Dus een opleiding voor alleen kantoor en kantoor zitvlees moet je hebben, anders wordt je echt ongelukkig. Ik heb er altijd met plezier gewerkt tot bedrijf werd overgenomen door heel groot bedrijf en was de lol er vanaf. Later nog bij receptie van Verpleeghuis gewerkt, telefoon, administratie en zo ook nog veel contact met mensen tot aan mijn pensioen. Ik ben dus een mensenmens en geen meer eenling op kantoor
Zometeen duik ik mijn werkplaats weer in om door te bouwen aan een kast. Als zzp’er ben ik inmiddels 30 jaar vormgever / meubelmaker en bekend met het romantische beeld dat veel mensen hebben van mijn vak. Wie bij mij een meubel laat maken, of een cursus volgt wordt vaak gegrepen door het ‘bewustzijn in de handen’; de kracht die schuilt in creëren. Maar de vele uren die gaan zitten in mooi product, ook al is de uurprijs wat hoger geworden, nog los van de fysieke belasting, zijn waarschijnlijk de redenen dat jij en vele anderen op een andere manier je inkomen verwerven. Dat neemt niet weg dat het een prachtig vak is en dat ik bovendien al heel veel mensen blij heb kunnen maken met wat ik maak of door ze te leren zelf iets te maken.
Mijn zoon en man werken in de ( electronica )techniek, met hun handen . Maar hier heb je zeker ook je hoofd bij nodig. Vooruit- en oplossingsgericht denken, hun hoofd staat nooit stil, ook in hun vrije tijd trouwens niet. Samen hebben ze ook nog een bedrijfje in de evenemententechniek. Ook hier werken ze met handen ( sjouwen van apparatuur ) en hoofd ( welke apparatuur en waar en de finesses van het verwerken van opnames tot de perfecte klank )
Zelf ben ik al meer dan 35 jaar schoonheidsspecialiste met de laatste 15 jaar een specialisatie in de lichaamsbehandelingen.
Dit is zeker handwerk. Ik voel mij vereerd om mijn medemens te mogen aanraken en doe dit met veel respect. Hierdoor is er een verdieping in mijn aanrakingen gekomen en dat voelen en melden degenen die deze behandelingen ontvangen ook. Dat gebeurt dus met het hoofd en met de handen.
Ben 76, werk nog steeds in ons eigen software-bedrijf, maar eigenlijk niet meer met plezier. Maar moet wel, we hebben nl. geen pensioen op kunnen bouwen. Onze lasten kunnen we niet van onze AOW betalen.
Mooie uitspraak van onze programmeur als een klant zegt “zo knap wat u doet” zegt hij “ik kan wel een hamer vasthouden, maar geen huis bouwen”.
Zelf haal ik mijn voldoening uit het maken van gedichtjes, haiku’s, limericks, het verzamelen van mooie “overlijdens” gedichtjes, het maken van collages en (jawel hoor) het repareren/herstellen van kleding, zoals het keren van de kraag van een overhemd. Lekker met mijn handen bezig.
Ben 76, werk nog steeds in ons eigen bedrijf, maar eigenlijk niet echt meer met plezier. Maar moet wel, we hebben nl. geen pensioen op kunnen bouwen. Onze lasten kunnen we niet van onze AOW betalen.
Mooie uitspraak van onze programmeur als een klant (timmerman) zegt “zo knap wat u doet” zegt hij “ik kan wel een hamer vasthouden, maar geen huis bouwen”.
Zelf haal ik mijn voldoening uit het maken van gedichtjes, haiku’s, limericks, het maken van collages en (jawel hoor) het repareren/herstellen van kleding, zoals het keren van de kraag van een overhemd. Lekker achter de naaimachine en met mijn handen bezig.
Ik werk al 41 jaar in een ziekenhuis. Na mijn opleiding tot kleuterleidster kon ik geen baan vinden als zodanig. Via wat omzwermingen kwam ik in een ziekenhuis terecht en kon ik de opleiding tot medisch secretaresse volgen wat ik 5 jaar met veel plezier gedaan heb. Omdat de kinderen toch bleven trekken solliciteerde ik later als pedagogisch medewerker op de kinderafdeling. Een enorm leuke baan. Maar ik wilde meer en in de avonduren ben ik toen pedagogische wetenschappen gaan studeren wat resulteerde in een diploma 🙂 en een baan als orthopedagoog in “mijn” ziekenhuis!!! In de verschillende banen verkondigde ik dat ik de leukste ban van het ziekenhuis had. En dat zeg ik nog steeds. Het is niet echt met zijn handen werken maar het is zo leuk werk!!! Met mijn handen werk in in mijn vrije tijd…een geweldige balans
Wordt nu 11 maart 75 jaar. Heb altijd mijn werk gaarne gedaan. Zowel poetsen en horeca. Ben blijven werken in de horeca als flexi. 2 a 3 dagen van 4 u. Meer kon ik niet. Dit was voor corona. In 2021 ben ik via mijn dochter bij een catering begonnen. En kwam ik terecht in het mooiste hotel van Antwerpen. Botanic, waar ze elke zondag een brunch serveren. Die dien ik nu al elke zondag op voor meer dan 7 maand. Van 10 u. tot 18 u. Ja ik ben moe nadien, maar ohhhh zo gelukkig. Het bevind zich in een vroeger hospitaal, en van de eerste moment heeft het mij beroerd in hart en ziel. Het gebouw dateert van 1330 ongeveer. Ik ben zo dankbaar dat ik dit nog mag ervaren, en hier mijn werkende Carriere mag afsluiten. Hopelijk mag ik dit nog lang volhouden…..
Ooit kwam ik voorbij aan een man werkende in het wc afvoer, oh het stikt was mijn reactie, dat is wel van jullie antwoorde de man. Sindsdien is mijn respect gegroeid, dit vergeet ik nooit wat deze mensen voor ons doen.
Vanaf mijn 18e in de zorg gewerkt met veel plezier. Tot in 2006 er teveel protocollen en richtlijnen kwamen waar ik mij niet meer in kon vinden. Ik ben toen gaan omscholen. Ik was op school al een Beta en ben allerlei opleidingen gaan doen in de boekhouding en aanverwanten. Ik was in 2011 de oudste en de enigste met alleen voldoendes voor mijn examens Belastingadviseur op HBO niveau.
Ondanks mijn pensioenleeftijd werk ik nog steeds, zij het met mate, in mijn eigen bedrijf. En met veel plezier.
Ik ben 56, heb altijd graag met mijn mond en met mijn handen gewerkt. Ik was ruim 27 jaar werkzaam als vertegenwoordiger, heb alles verkocht als het maar met techniek was verweven. Ik hèb de laatste 18 jaar in medische techniek gewerkt verkocht apparatuur op de operatiekamer. In mijn vrije tijd deed ik het vak van Horlogemaker Klokkenmaker. Prachtig vak. Heb wel altijd gemerkt dat techniek in een verdomhoekje zat. Waarom begrijp ik niet, want de huidige wereld is een en al techniek. Doodzonde, ik heb zoveel respect voor het noeste werk wat steeds minder mensen kunnen. Helaas kan ik na een hersenbloeding drie en half jaar geleden geen (geconcentreerd)werk meer doen mis dat elke dag. Er zou actief gewerkt moeten worden aan technische opleidingen. Waarom? Omdat er ook mensen zijn die „slechts“ met hun handen kunnen werken die door de laatste jaren wanbeleid ongelukkiger wat anders moeten doen. Ik hoop dat er eens goed doordachte plannen voor onderwijs komen.
ik ben nu 87 jaar oud en mijn moeder zei vroeger al: “Je moet het lager technisch werk promoten. Meer waardering geven aan hen die dit werk doen. En de beloning mag ook wel meer zijn”. We hebben deze mensen hard nodig.
Zelf heb ik met veel plezier en toewijding gewerkt op verscheidene laboratoria. Ik was toen analist A. Op een dag, ik werkte toen op het chemisch laboratorium van de nieuwe TH Eindhoven, was er een jonge man bezig met het riool. Hij zat in de gang half onder de vloer. Ik liep door die gang en mijn professor kwam mij in diezelfde gang tegemoet. Bij het gat waar die man bezig kwamen we elkaar tegen. Ik zei: “Goede morgen professor” en hij zei: “Goede morgen juffrouw H.” Toen stak die jongeman zijn hoofd boven het gat uit en zei met groot ontzag: “Is dat een echte professor?” Ik zei: “Ja, dat is een echte professor, maar wat jij hier doet dat kan hij niet. En hij is heel erg blij als hij straks weer naar het toilet kan”. Die jongen begon helemaal te stralen en dook snel weer onder de grond om verder te werken. Maar zo is het toch? Wij kunnen niet zonder die mensen die met hun handen werken en zo zorgen dat een hoger opgeleide daardoor ook zijn werk kan doen. En dat mogen we best waarderen en belonen.
11april ga ik na bijna 50 jaar werken met pensioen . De laatste 32 jaar werk ik als maatschappelijk werker in de revalidatie. Nog altijd ga ik met plezier naar mijn werk geniet ik van de gesprekken die ik met revalidanten en hun partners heb. Het zal echt wennen zijn om dit niet meer te doen. Maar na 50 jaar hulpverlener te zijn ga ik mijn creatieve kant verder aanboren