Mijn tong hangt op mijn schoenen. Mijn benen voelen als lood. ‘’Volhouden pap’’, klinkt mijn dochter Kiki naast me. ‘’Jij wilde toch cadeautjes kopen!’’ Ik knik, maar wist ik veel dat ze mij een uitputtende, lange dag door Portal de la Marina Shopping Center zou slepen.

Helemaal doorheen

De goede lezer merkt op dat ik niet in Nederland verblijf. Met een bezoekje aan dit enorme winkelcentrum even achter Denia sluit ik mijn najaar retraite in Spanje af. Binnen mijn door de energiecrisis geslonken budget probeer ik toch iets leuks voor vrouw en zoon te vinden. Mijn dochter sleurt me al een paar uur door de winkels. Ik zit er helemaal doorheen. ‘’Volhouden pap’’, moedigt ze me weer aan.

Mondje dicht

Als ik even mag pauzeren op een drukbezet terrasje van een lunchroom, voel ik me een ontevreden klager. Wat houdt mijn perceptie van volhouden nu eigenlijk in als op 24 uur rijden Oekraïners door bominslagen op energieknooppunten een ijskoude winter moeten zien te overleven? Mondje dicht Olaf. Wees blij dat je ‘kunt’ winkelen.

Grit

Bij mijn retraite lectuur zit het boek De Grit Factor van de Amerikaanse psycholoog Angela Duckworth. Zij doet al jaren wetenschappelijk onderzoek naar volhouden, ofwel ‘grit’. Volgens de uitkomsten daarvan kun je met alleen talent of met alleen een bijzondere vaardigheid op zich niet veel. Pas wanneer je er het ingrediënt grit aan toevoegt, kun je resultaat bereiken. Ze heeft er zelfs een formule voor: Talent x Inspanning = Vaardigheid. En Vaardigheid x Inspanning = Succes.

Vingeralfabet

Als er één thema is voor 2023 dan is het wel ‘volhouden’. Ik heb er veel Dagelijkse Gedachten over verstuurd. Zoals deze van Heleen Keller (1880-1968): ‘’ We kunnen alles bereiken wat we willen als we maar lang genoeg volhouden’’. Een eenvoudig zinnetje dat pas echt lading krijgt als je de achtergrond van deze Amerikaanse schrijfster in Wikipedia opzoekt: ‘’Toen ze bijna 2 was, werd ze ten gevolge van een ziekte doof en blind. Met de hulp van haar lerares Anne Sullivan leerde ze vanaf haar zevende jaar te communiceren met behulp van het vingeralfabet’’.

Complete waanzin

‘’Kom op pap. We moeten nog iets voor mama zoeken. Ik schrik op uit mijn gepeins als Kiki mij aanspoort om weer op jacht te gaan. Moet ik nu opnieuw die eindeloze reeks kledingwinkels aflopen? ‘’Ik adviseer van niet’’. Even zweeft de geest van de grote wetenschapper Albert Einstein (1879-1955) door het winkelcentrum: ‘’Keer op keer hetzelfde blijven handelen, en toch andere uitkomsten verwachten, is niets anders dan complete waanzin’’.

Zelfcensuur

Nu beland ik bij een stukje zelfcensuur. Mijn vrouw leest dit ook (en geeft elke keer als commentaar dat ik me mooier voordoe dan ik ben, haha). Dus ik kan alleen zeggen dat ik het thema kleding heb laten vallen. In plaats daarvan ben ik een Ale-hop binnengestapt, een Spaanse keten met bijzondere hebbedingetjes. En het wonder geschiedde. Verrassend snel wist ik te slagen. Dankjewel Albert. Je hebt helemaal gelijk. Volhouden is iets heel anders dan stug volharden in patronen.

Durven loslaten

Maar ik ben nog niet veilig. ‘’Met dat ene cadeautje kan je toch niet bij mama aankomen’’, spreekt Kiki mij streng toe. En ze sleept mij een helverlichte parfumeriezaak binnen. Heeft mijn dochter weleens gehoord van Ann Landers (1918-2002)? Ze beantwoordde drie decennia lezersvragen in haar rubriek Ask Ann Landers en werd zo een icoon voor miljoenen Amerikanen. ‘’Volhouden en doorzetten Kiki zijn tekenen van enorme kracht. Maar soms is een nog grotere kracht vereist om te durven loslaten’’.

Kostbaarste geschenk

Ann doelt hiermee natuurlijk op persoonlijke relaties. Soms moet je iemand laten ‘gaan’. Durf ik mijn vrouw te zeggen dat ik haar tweede cadeautje heb losgelaten? Met daarna direct er achteraan een citaat van Zen monnik Thich Nhat Hanh (1926-2022): ‘’Het kostbaarste geschenk dat we iemand kunnen geven, is onze aandacht’’. En hup een dikke zoen op de mond. Klaar. Ik durf de gok niet te wagen. We moeten tenslotte samen een lange winter door.

WK-wedstrijd

Quasi geïnteresseerd slenter ik daarom achter mijn dochter aan langs stellingen met lipstick, nagellak en haarverf. Als ik haar iets aanwijs, valt mijn blik op mijn horloge. Half vijf … Half vijf!? Ik schrik. Dan is er over een half uur weer een WK-wedstrijd op televisie. Mijn volgzame stemming slaat om als een blad aan de boom. Ik roep net iets te hard: ‘’Kiek we moeten gaan!’’ Mijn dochter draait zich verrast naar me toe: ‘’Pap, wat is er ineens aan de hand?’’ ‘’Het voetbal begint zo’’, antwoord ik. En ik dirigeer haar zachtjes richting de uitgang. “Weer voetbal? Het gaat nog weken duren’’, klaagt ze. Ik antwoord met een brede glimlach: ‘’Volhouden Kiki, volhouden’’.

Op welk moment heb jij moeten volhouden? Of misschien ben je nog steeds aan het volhouden. Deel het bij de reacties onder deze column.