‘Nou… zou je weer achttien willen zijn?’

17 jan 2021 | Blog Praktisch bekeken

’Wat kosten de navels?’ Ik vraag het de vrouw achter de marktkraam vol groente en fruit. Ze is van middelbare leeftijd, warm ingepakt en haar wangen blozen van de kou. ‘Negen stuks voor 4,95’, antwoordt ze routinematig. Negen stuks? Een vreemd aantal. Waarschijnlijk zijn het er normaal tien voor die prijs. Maar het is vroeg in het sinaasappel seizoen en dan zijn ze duurder. ‘Doe er maar achttien, je leeftijd’. Het flirterige grapje flapt eruit. Ik zie gelukkig een glimlach op haar gezicht verschijnen. Naast haar in de kraam staat haar man, een boom van een vent. Hij heeft meegeluisterd en kijkt zijn vrouw met uitdagende blik aan: ‘Nou… zou je weer achttien willen zijn?’

Discotheek Samantha’s

Ik zie ze oogcontact maken. Samen hebben ze hard gewerkt om hun marktbedrijf tot een succes te maken. Het is gelukt, getuige de lange Coronarij voor de felgekleurde verse producten. Maar door de lange uren zijn de jaren wel voorbijgevlogen. Vijf uur ’s morgens op. In wind en weer opbouwen en pas laat in de middag de kraam weer terug in de vrachtauto. En tussen het zwoegen door ook nog drie kinderen opvoeden. De vrouw laat de zak sinaasappelen even rusten op de rand van kraam en ik voel aan de andere kant haar leven voorbijschieten. Dan kijkt ze haar man liefdevol aan en antwoordt: ‘Nou, ik vond het met z’n tweetjes op zaterdagavond in discotheek Samantha’s in Leiden altijd super leuk. Niks aan ons hoofd. Alleen elkaar’.

Jeugd is geen leeftijd

Andere klanten hebben het gesprek gevolgd en graven met glazige blik terug in hun eigen verleden. Was het allemaal leuker toen ze jong waren? Iedereen heeft een mening. De Dagelijkse Gedachte gaat over het leven. Leeftijd is een regelmatig terugkerend thema. Mooie quotes verdienen het om eens in de zoveel tijd herhaald te worden. Zo’n populair citaat luidt: ‘Jeugd is geen leeftijd maar een geestestoestand’. Het is de openingszin van het gedicht Youth van Samuel Ullman (1840-1924). Of je nu zestien of zestig bent, zo schrijft hij, je behoudt altijd de drang om je te blijven verwonderen. Wie het leven niet als vanzelfsprekend beschouwt, blijft altijd jong, leer ik eruit.

Trendy zwart Adidas-mondkapje

De marktkraam keert weer terug naar z’n gewone toestand. Ik pak mijn zak navelsinaasappelen aan en wil koers zetten richting de visboer. Jaarlijks glijden er dan meer driehonderd zoute haringen mijn keel in. Maar een bejaarde vrouw, platinagrijs kapsel en levendige blauwe ogen boven een trendy zwart Adidas-mondkapje, houdt me aan. Een vitale zeventigster schat ik zo in. Ze steunt op een rollator om haar evenwicht te bewaren en ze begint vanuit het niets. ‘Mijn jeugd was helemaal niet zo leuk, meneer. Ik was zestien toen de oorlog eindigde’. Ik sla direct aan het rekenen. Nu 2021, toen 1945, dan is ze dus over de negentig. Een wijze vrouw dus volgens de woorden van de Franse schrijver Joseph Joubert (1754-1824): ‘De ouderdom schenkt de wijsheid waarvan men in zijn jeugd veel nut zou hebben gehad.’

Wat moet je hierop zeggen?

Ik ben een goede luisteraar maar onhandig in antwoorden. Wat moet je hierop zeggen? Gelukkig vervolgt ze haar monoloog. ‘Maar de jeugd is er nú nog slechter aan toe met Corona. Wij wisten toen wie onze vijand was. Als je een Duitser zag dan wist je dat je moest oppassen. Maar Corona is onzichtbaar. Wij konden niet meer naar school omdat er geen verwarming was. Nu moeten mijn kleinkinderen thuisblijven voor iets ongrijpbaars. Dat is toch veel moeilijker?’ Ik herken haar nuchtere houding over de ontberingen in de Tweede Wereldoorlog van mijn moeder. Zij heeft de gruwelen ook een plaats gegeven en maakt zich nu meer druk om SBS Shownieuws.

Nieuwjaarsconcert in Wenen

’U ziet uw kleinkinderen nog wel in deze Corona-tijd?’, vraag ik. Haar ogen boven het mondmasker worden vochtig .’ Op Nieuwsjaardag zou ik ze normaal alle twaalf hebben gezien. Want we beginnen het nieuwe jaar traditioneel met alle familie bij mijn zoon. Met oliebollen en appelflappen en op televisie het Nieuwjaarsconcert in Wenen. En later het skispringen in Garmisch Partenkirchen. Maar dat ging dit jaar allemaal niet door. Mijn zoon is wel met zijn vrouw langs geweest. Gelukkig heb ik hen wel kunnen zien’.

Toch nog in de fout

Bij mij lopen dit soort spontane gesprekjes meestal wat rommelig af. Onder het mompelen van een afscheidszin draai ik me dan ongemakkelijk om en weg ben ik. Maar nu voelt het plotseling moeilijk om afscheid te nemen van iemand die ik toch nauwelijks ken. ‘Ik hoop voor u dat Corona snel voorbij is.’ Ik meen het oprecht. Want deze hoogbejaarde vrouw staat nog volop in het leven. Ze wordt minstens honderd. En dan ga ik op de valreep toch nog in de fout: ‘Wel weer zonde van dat coole Adidas mondkapje. Het maakt u jong’. Lachrimpeltjes vormen zich rond haar ogen terwijl ze achter haar rollator weg schuifelt. ‘Mooi hè, stuurde mijn kleinzoon op. Wel zonde. Maar als ik iets heb geleerd in het leven, meneer, is dat je soms offers moet brengen’.

Hoe oud voel jij je? Verlang je terug naar vroeger? Laat hieronder jouw reactie achter.

Minder stress met jouw Gedachtenkastje®

Leer hoe je stress kunt aanpakken met jouw eigen Gedachtenkastje®. Nooit meer piekeren, maar zelf bepalen wat er in je hoofd gebeurt. Al velen hebben ontdekt dat het werkt. Je hebt er een leven lang profijt van. Lees er nu alles over.

 

47 Reacties

  1. Nadia

    Beste

    Als ik al de mooie leerlessen levenslessen en ervaringen moet opgeven om weer 18 te zijn nee!
    Maar met de ervaringen van nu zou ik weer 18 willen zijn zondermeer

    Met vriendelijke groet

    Antwoord
  2. Maria

    18 of 81 elk voordeel heeft zijn nadeel, daarom pluk de dag!

    Antwoord
  3. A Spaans

    Ik ben 77 jaar , en ik vind het leven ondanks deze corona tijd toch erg fijn , ik geniet van iedere dag ga iedere dag wandelen , en kom dan weer helemaal tevreden thuis .Ik zie mijn kind en kleinkinderen niet , maar ik weet ze zijn gezond en ik ook . En dat gaat wel weer voorbij .

    Antwoord
  4. Ineke van Dongen

    Best even iets om over na te denken en voelt ook dubbel .Want door omstandigheden in het gezin waar ik uit kom met een ernstige zieke moeder die ik nooit anders heb gekend als heel ziek ging ik als heel jong meisje al mee helpen in ons gezin om mijn vader te ontlasten waardoor ik de kindertijd als het ware heb overgeslagen .Hier kwam ik achter toen ik door mijn complexe ptss in behandeling ging en er werd gevraagd hoe was je kindertijd .Dat raakte me enorm en mijn beide ouders zijn helaas al zo veel jaren geleden overleden dat ik het er met hun ook niet over kon hebben .Dus zelf aan de slag gegaan en ik zei altijd tegen mijn man ik ben nu 54 maar ik voel me nooit zo nog eerder een kind in de zin van dat ik dingen nu pas leuk kan vinden die ik eigenlijk al leuk had moeten vinden toen ik nog een jong meisje was .Maar ik probeer het om te buigen naar iets positiefs : beter later dan nooit en het heeft ook wel iets . En nu dat ik toch het grote geluk heb mogen vinden met een fijne man aan mijn zijde onze 2 kleine hondjes en mijn speciale maat mijn buddy hulphond ben ik elke dag dat ik op sta heel dankbaar dat dit in mijn leven is gekomen en ik geniet van hele kleine dingen die voor de meeste normaal zijn maar voor mij echt een geschenk zo blij dus als een kind . Dat is toch een soort rijkdom

    Antwoord
  5. anne

    Nee hoor,
    met alles wat ik nu weet
    mijn lichaam wordt ouder
    mijn geest blijft soepel, speels en jong.

    Antwoord
  6. Sieta Heidinga

    Ik zou niet graag weer 18 willen zijn.
    Ik heb een ‘rotjeugd’ gehad; één vol met levenslessen, waar ik nog véél te jong voor was om ze te begrijpen. Zo heb ik nog vele jaren overleefd. Vanaf het punt dat ik helemaal ‘onder in de put’ zat, begon ik het anders te zien.
    Ik ben nu 51 en zie het leven nu als enorm waardevol. Ik ondervind dat ik altijd zo de wereld heb ingekeken, maar alles tégen mezelf heb uitgelegd. Dat doe ik niet meer. Ik zie nu dat de scheve verhoudingen/gedragingen niet aan mij liggen. Ik heb mijn plaatje behoorlijk helder en voel me er goed bij. De wijsheid waar ik nu mee in kontakt sta, wil ik nog meer uitbreiden. Mijn motto: ik boer niet achteruit, alleen vooruit!
    Mijn leven is fantastisch en wordt nog steeds mooier! ❤🍀

    Antwoord
  7. Adrika Feenstra- van Vliet

    Mooi verhaal.
    Wat een veerkracht heeft deze mevrouw.
    Diepe buiging.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *